#6 - Zagadka na dziś: widzisz to, choć nie istnieje

— Przesadziłam — stwierdziła krótko Abigail van Delle, wbijając wzrok w podłogę.

Jej jedyny rozmówca pokręcił jednak przecząco głową na te słowa. Lorcan di Trego był wysokim, postawnym mężczyzną o zielonych oczach. Miał niezwykle mimiczną twarz, co sprawiało, że wyraźnie widać było na niej wszystkie, nawet najmniejsze, emocje. Z daleka wyglądał na łysego, jednak lekko siwiejące włosy miał ścięte prawie tuż przy skórze. Duże zakola zdradzały, że przeżył już pół swojego życia. Ale ponieważ nigdy nie zwracał uwagi na cyfry, więc i ta piątka z przodu nie ograniczała go w żaden sposób. Żywioł, do którego należał, definiował go w stu procentach. I choć większość znała go jako rozsądnego, konsekwentnego Alfę Klanu Ognia, dla Abigail był po prostu wyrośniętym chłopcem o niebywałym farcie.

— Sahima nie obraża się o byle co. Gdyby tak było, już dawno otrułaby mnie wywarem ze szczurzego ogona albo jakiegoś innego karalucha — odparł mężczyzna i machnął ręką od niechcenia dla potwierdzenia swoich słów.

— Powiedziałam jej, że jest bezużyteczna — skrzywiła się. — Po prostu bardzo mi zależało na tej odpowiedzi, a wyszłam praktycznie z niczym.

— Nie z niczym, Abi. Mamy sporą przewagę nad resztą Klanów. Oni nie mają pojęcia, że akurat to, co przyśni im się za trzy dni, będzie znaczyć więcej niż to, co śniło im się wczoraj i rok temu. Zapomną o tych snach jak o wszystkich innych. My za to zdobędziemy cenne wskazówki.

— Może masz rację… — westchnęła.

— Oczywiście, że mam — stwierdził, wkładając ręce do kieszeni swoich czarnych spodni. — Trzeba będzie poinformować kronikarzy. Zajmę się tym.

Kobieta posłała mu krótki uśmiech. Nadchodzące wydarzenia zapowiadały się bardzo obiecująco. Doświadczenie kazało jej jednak nie uczestniczyć w nich samej, ale zaangażować wszystkie przydatne osoby, by nie przepuścić takiej okazji. Kronikarze byli zdecydowanie pierwsi na liście. Księgi, zwoje, stare zapiski, objaśnienia, legendy i historie sprzed lat były całym ich życiem, nie miały przed nimi tajemnic. Trudno się dziwić, jeśli większość czasu przebywali w bibliotece. I to nie byle jakiej. Siedziba Klanu Ognia, Targes, zgromadziła największą i najbardziej pożądaną kolekcję, której wiedzy strzegą właśnie kronikarze. Jeśli ktoś miałby pomóc objaśnić znaczenie tych snów, powiązać je z przepowiednią, a może nawet z konkretnymi osobami — to tylko oni. Za ich sprawą powstała wcześniej lista nazwisk potencjalnych Wybawców, którą to nie tak dawno odzyskała cudem Esther. Spis ten jednak pewnie wkrótce ulegnie zmianie. Musieli więc wiedzieć, że niedługo czeka ich wiele pracy, możliwie najważniejszej w całej karierze.

Odkąd Alfa Wody wróciła od wyroczni, zawrzało w obu sprzymierzonych Żywiołach. Wszyscy byli ciekawi, jaką odpowiedź usłyszała i jak to wpłynie na dalsze poszukiwania Wybawcy. Jednak nim te informacje obiegną oba Klany, najpierw musiała je usłyszeć Rada, do której oprócz Alf należały najważniejsze osoby w Żywiole Wody i Ognia. Stworzoną ją gdy tylko zawarto sojusz i przez te ponad trzy lata nie zmieniono ani jednego jej członka. Podejmowali oni decyzje, organizowali wyprawy, odwety, ataki, taktyki obrony, zarządzali wszystkim i wszystkimi. Ich decyzje nie podlegały dyskusji i naprawdę rzadko zmieniali zdanie. Swoje miejsce w Radzie miała również Ruby Alvarez. Mimo że była najmłodsza z całego składu, bez wątpienia przodowała w energii, pomysłach, uporze i determinacji. Nigdy jednak żadna inna narada nie ekscytowała ją jak ta, którą zwołano, gdy tylko van Delle wróciła z Mistleen. Dziewczyna czuła, że bierze udział w czymś przełomowym, wręcz historycznym, a to napędzało ją do działania.

— Przy okazji, Esther — krzyknęła Ruby, kompletując z różnych pokoi wszystko, co powinna ze sobą zabrać. Swan wolała jej teraz nie przeszkadzać, więc zajęła się swoimi sprawami. — Robiłam ostatnio mały przegląd. Mamy jeszcze drias czy jednak sprzedałaś wszystko na czarnym rynku i jesteśmy już milionerkami?

Drias. Przez ostatnie zawirowania, blondynka zupełnie o tym zapomniała. A co jak co, ale o stały zapas mikstury usuwającej Bezmocnym z pamięci obrazy, które nigdy nie powinny się tam pojawić, trzeba dbać. Dokładny schemat jej produkcji był znany tylko jednej osobie, która to wytwarzała ją na potrzeby wszystkich Klanów.

— Ostatnio był mi potrzebny i to faktycznie mogła być ostatnia porcja, którą miałyśmy — odpowiedziała Swan, widząc przed oczami wspomnienie trajkoczącej dziewczyny śpieszącej się na autobus, którą na koniec znajomości poczęstowała kawą. Z małym dodatkiem, oczywiście.

— Dzięki, że mówisz od razu — westchnęła Ruby, stając wreszcie w jednym miejscu i opierając się o framugę drzwi do pokoju Esther. Zgięła jedną nogę i próbowała wcisnąć na nią dość opornego glana. — W takim razie zahaczę o Sahimę, jak będę wracać z narady.

Blondynka momentalnie zbladła na dźwięk tego imienia. Wiedziała, że nie było innego sposobu na zdobycie driasu jak tylko poprosić staruszkę, by go przygotowała. Jednak wyrocznia była również osobą, która błyskawicznie mogłaby odkryć wszystkie tajemnice Esther przed jej przyjaciółką. Już sam fakt, że stała się przykrywką jej prawdziwego informatora rzucałby na dziewczynę podejrzenia. A kłamstwo o pytaniu, które nigdy nie padło, zdemaskowałoby ją całkowicie. Nie mogła dopuścić, by Ruby się tam pojawiła.

— Ja tam pójdę — zaoferowała szybko. — Po naradzie będziesz zmęczona, pewnie znów będą cię trzymać kilka godzin.

— Daj spokój. Niejedną imprezę się zaliczyło po naradach, więc i na Sahimę znajdę siły — odparła z uśmiechem.

— I tak będę się nudzić. Naprawdę chętnie cię wyręczę. Zresztą ja wykończyłam, ja pójdę po nową — naciskała dalej blondynka.

— Przecież nie będziesz odwiedzać wyroczni codziennie — parsknęła, wsuwając ręce w rękawy swojej czarnej, skórzanej kurtki. — Nie martw się, pozdrowię ją od ciebie i podziękuję w twoim imieniu za pomoc — dodała, po czym jednym szybkim ruchem dłoni wyciągnęła swoje długie, ciemnobrązowe włosy spod kurtki. Gęste loki rozlały się po jej plecach.

Na te słowa Esther zerwała się z fotela jak oparzona. Ruby nie tylko tam pójdzie, stwarzając sytuację do ujawnienia jej kłamstwa, ale też sama rozpocznie ten temat. Najgorszy scenariusz właśnie się realizuje.

— Proszę cię, ja naprawdę…

— Esti. Co ci tak zależy nagle, co? — spytała w końcu Ruby, stając przed Swan z założonymi rękami na piersiach.

Mówią, że kłamstwo ma krótkie nogi, ale to nie zdążyło się nawet dobrze rozpędzić do Mistleen, a już wyjdzie na jaw w pokoju Esther. Blondynka zmieszała się momentalnie i unikała wzroku przyjaciółki na wszystkie sposoby.

Krótką — choć w odczuciach młodszej dziewczyny trwającej wiecznie — ciszę przerwał błysk, który pojawił się za plecami Ruby. Ogniste płomienie zatoczyły okrąg, tworząc portal przenoszący wprost na posiedzenie Rady. Esther przełknęła ślinę. Pierwszy i prawdopodobnie jedyny raz poczuła na widok ognia prawdziwą ulgę. Alvarez nie zwlekała długo i po krótkim, podejrzliwym zlustrowaniu przyjaciółki wzrokiem, wskoczyła w przejście. Od nadmiaru wrażeń i stresu, blondynce zakręciło się w głowie i namacawszy dłonią fotel, opadła na niego bezsilnie.

Niewiele brakowało, przeszło jej przez myśl.

Nic bardziej nie skłania do myślenia niż samotność, chwile, gdy sami jesteśmy dla siebie jedynym rozmówcą. Pewnie dlatego wiele życiowych, filozoficznych, głębokich refleksji prowadzimy właśnie pod niepozornym prysznicem. Jednak wysłużony, miękki fotel zajmuje drugie miejsce w tym rankingu. Właśnie tam Esther starała się kolejny raz udowodnić swojemu umysłowi, że wszelkie kontakty z wrogiem były od początku błędem. I to błędem z kategorii domino, kiedy to jedna nieprzemyślana decyzja popycha kolejne i kolejne, do momentu aż runie całe zaufanie i szczerość.

Bała się. Okropnie się bała, jak zareaguje Ruby, gdy dowie się o wszystkich ostatnich kłamstwach. Czuła, że bardzo ją zawiodła. I siebie również. Tak niewiele było potrzeba, żeby uwierzyła obcemu mężczyźnie, wrogowi i dla niego zaczęła oszukiwać jedyną osobę, która zawsze stała po jej stronie. Co ona sobie myślała? Że uratuje innych? W pojedynkę, na przekór wszystkim, wbrew zasadom i własnemu sumieniu? Znalazła się… wybawczyni.

Prychnęła, zażenowana własną naiwnością. Czas wreszcie powiedzieć przyjaciółce prawdę. Przyznać się szczerze do wszystkiego, przeprosić i starać się odzyskać jej zaufanie. Jednak wcale nie ułatwiała jej tego myśl, że ktoś ją w tym wyprzedzi, że to nie od niej Ruby dowie się o spotkaniach z Caspianem, ale przypadkiem, niespodziewanie od wyroczni. Ta wizja przygnębiała najbardziej.

Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Momentalnie zbladła, wiedząc, że właśnie nadeszła chwila trudnej rozmowy z przyjaciółką. Ona już o wszystkim wie. Bez większego entuzjazmu podeszła do drzwi, opóźniając do granic możliwości ten okropny moment. Usta zaczęły jej drżeć, a oddech przestał być spokojny i regularny. Chwyciła niepewnie klamkę i pociągnęła ją powoli.

— Tęskniłaś? Bo ja bardzo.

Przez pierwsze sekundy była pewna, że wyobraźnia ją nabiera, że to nie dzieje się naprawdę. Widząc przed sobą mężczyznę, którego właśnie wykreśliła ze swoich wspomnień i postanowiła znów definitywnie zakończyć z nim znajomość, dostała ataku paniki. Sumując pospiesznie plusy i minusy trzaśnięcia mu drzwiami przed nosem, nerwowo rozglądała się na boki. Przeraził ją fakt, że niedoszły sprzymierzeńca tak szybko odnalazł jej adres i bez żadnych krępacji czy obaw, nachodzi ją we własnym domu. Jak bardzo może ją jeszcze zaskoczyć jego upór? I jej własna głupota…

— Caspian, co tu robisz? Natychmiast się stąd wynoś! — wykrzyczała stanowczo, gdy wreszcie była w stanie wydobyć z siebie głos. Momentalnie jednak ściszyła ton, przypominając sobie, jak bardzo by nie chciała, by ktokolwiek ją teraz usłyszał i zobaczył.

— Coś tak nagle zdziczała, maleńka? — Uniósł jedną brew ze zdziwieniem i zrobił śmiało krok naprzód.

— Nie, ani się waż — warknęła Swan, zatrzymując go ruchem dłoni. — Mam przez ciebie same kłopoty, rozumiesz? Jeszcze nawet nie zdecydowałam czy w ogóle się na to piszę, a już zdążyłam kilka razy okłamać najlepszą przyjaciółkę.

— Chcesz, to możemy spotkać się z nią we trójkę. Jeśli jej ufasz, ja też mogę — zaoferował, czym lekko zaskoczył Esther.

— Wykluczone. — Szybko się jednak otrząsnęła i kontynuowała najbardziej zdecydowanym tonem jaki umiała u siebie stworzyć — Zostaw mnie w spokoju.

— Esther, proszę… — jęknął błagalnie i znów spróbował zbliżyć dziewczyny.

— Nie.

Mówiąc to, uderzyła go otwartą dłonią w klatkę piersiową i z całej siły go od siebie odepchnęła. Caspian jedynie minimalnie drgnął, ledwo czując na sobie ten gest. Nagle blondynka wyczuła pod palcami kształt, który zdawał się być znajomy. Zabrawszy rękę, zobaczyła znów ten niezwykły naszyjnik, od którego ostatnio nie mogła oderwać wzroku. Przez moment poczuła żal, że już nie będzie miała okazji dowiedzieć się czegoś więcej o tym intrygującym przedmiocie, jednak szybko otrząsnęła się z tej myśli. Musiała przecież wyglądać teraz na pewną swojej decyzji.

— Jak chcesz — odparł Devon, spuszczając wzrok. Nie kłócił się dłużej, nie walczył, nie argumentował swoich racji. Odpuścił dużo szybciej niż przypuszczała Esther. Właściwie nie spodziewała się, żeby kiedykolwiek dał jej spokój. A tu proszę. — Chyba jednak się pomyliłem, wybierając ciebie na sojusznika. Sądziłem, że jesteś mniej egoistyczna. Powodzenia, perełko. Postaraj się nie zginąć.

Dopiero teraz zrobiła to, co powinna zrobić na samym początku jego wizyty. Bez słowa zamknęła mu drzwi przed nosem i cofnęła się od nich, jakby stała za nimi dzika bestia, a nie zwykły mężczyzna, który nawet nie podniósł na nią głosu. Jego ostatnie zdania brzmiały wciąż w jej umyśle, choć usilnie starała się je zagłuszyć powtarzaniem sobie, że zrobiła wreszcie to, co słuszne.

Stała tak jeszcze przez dłuższą  chwilę, nie odrywając wzroku od drzwi. Spodziewała się, że zacznie się dobijać do jej mieszkania albo przynajmniej będzie coś do niej krzyczał, stojąc na zewnątrz. A przecież Ruby mogła wrócić w każdej chwili. Widząc taką scenę, nie miałaby już żadnych wątpliwości, że Esther kontaktuje się z wrogiem. Przypomniała sobie również, że odkąd były chłopak jej przyjaciółki, James Sullivan, został skazany za zdradę, obie dziewczyny są pod obserwacją. Jeśli ktokolwiek zobaczyłby tu Caspiana, ten sam wyrok z pewnością padłby nie tylko na główną sprawczynię zamieszania, ale też na niewinną Ruby. Na tą myśl oblała ją fala gorąca. Swoją nieodpowiedzialnością mogła doprowadzić do tragedii.

Musiała stąd zniknąć. Nie mogła dłużej siedzieć w domu, gdy on jest blisko. Choć szczerze pragnęła, by mężczyzny nie było już za drzwiami, nie miała odwagi nawet do nich podejść, a co dopiero otworzyć i sprawdzić. A przebywanie tu w niepewności i z najczarniejszymi scenariuszami w głowie doprowadzało ją do obłędu. Jedynym miejscem, które zawsze pomagało jej się wyciszyć i skupić umysł na czymś innym, była biblioteka. Otoczona setkami, jak nie tysiącami, czekającymi na odkrycie tajemnic, zadurzona książkowym zapachem i pozostawiona sam na sam z czytanym tekstem, zapominała o całym świecie. A odkąd ponad trzy lata temu Woda i Ogień zawarły głośny sojusz, otwarły się przed nią bramy do największej i najpiękniejszej kolekcji tytułów jakie w życiu widziała. Biblioteka w Targes była miejscem, którego naprawdę teraz potrzebowała. Nie zastanawiając się dłużej, wykonała krótki telefon, prosząc, by utworzono dla niej portal. Bez problemu dostała zgodę.

Przekraczając próg biblioteki, czuła, że zostawia swoje problemy za sobą. Ogromne, dwupiętrowe pomieszczenie zachwycało ją za każdym razem tak samo. Wysokie regały zmuszały do użycia drabiny, by dostać się do publikacji umieszczonych na szczycie. Idąc przed siebie, Esther wyłapywała wzrokiem znajome okładki i tytuły. Kolekcja ta nie ograniczała się jednak jedynie do książek. Liczne mapy, kroniki i zwoje — niektóre tak cenne i stare, że można je było czytać tylko zza szyby — urozmaicały różnorodnością cały zbiór. Już z daleka dostrzegł ją jeden z kronikarzy i uśmiechając się, zaczął iść w jej kierunku. Biblioteka była jedynym miejscem, w którym jej nazwisko ktokolwiek pamiętał. Znali ją tam już chyba wszyscy. Zawsze z ogromną przyjemnością współpracowała z nimi przy różnych zadaniach. Podziwiała tych ludzi. Ich ogromna wiedza i szacunek do historii budziły w niej respekt i uznanie. Była pewna, że gdyby Google był człowiekiem, to z pewnością byłby kronikarzem.

— Witaj, Esther — rozpromienił się siwiejący mężczyzna, jeden z najdłuższych stażem tutaj. Ubrany był schludnie i elegancko, co już na pierwszy rzut oka kwalifikowało go jako profesjonalistę. — Co cię do nas sprowadza?

Kłopoty, przeszło jej przez myśl. Szybko jednak wpadła na to, jak może wykorzystać okazję i miejsce, w którym się znajduje.

— Dzień dobry, Lirunn. Chciałam dowiedzieć się czegoś o pewnym naszyjniku.

— Sroka znalazła sobie błyskotkę — zaśmiał się, przy czym okrągłe okulary zsunęły się nieco z jego garbatego nosa. Poprawił je chudym palcem i uniósł brwi. — O jakim naszyjniku mówimy?

— A więc. On jest taki okrągły, a w środku ma jakby cały wszechświat, ten środek cały się rusza, wręcz hipnotyzuje. Jest taki piękny — zachwyciła się. Chudy Lirunn zmrużył oczy, próbując sobie na bieżąco wyobrażać opisywany przedmiot. — I tam jest jeszcze z boku księżyc, znaczy nie cały tylko taki półksiężyc, rogalik właściwie. On jest…

— Zaczekaj. — Przerwała, widząc przed sobą uniesioną dłoń starca. Mając jeszcze otwarte, zatrzymane wpół słowa usta, widziała, jak dołącza do nich inny mężczyzna. To ze względu na jego obecność została uciszona. Choć teraz, orientując się, kto do nich podszedł, zamilkłaby nawet bez gestu Lirunna. Rozpoznała go bez problemu. Każdy wiedział, kim jest. Od razu z szacunkiem pochyliła głowę przed Alfą Klanu Ognia.

— Skoro wszystko już ustaliliśmy, czas na mnie — powiedział di Trego w stronę kronikarza.

— Możesz być spokojny, panie. Wszystko pójdzie po twojej myśli — zapewnił starzec.

Ta krótka wymiana zdań zaintrygowała Esther, jednak wiedziała, że nie ma prawa wtrącać się w tę kwestię. Mężczyźni pożegnali się krótkim skinieniem głowy.

— Więc mówisz naszyjnik z kołem i księżycem? — spytał, zwracając się z powrotem do dziewczyny.

Swan podniosła głowę i spojrzała na kronikarza z przejęciem.

— Tak, a w tym kole wszystko się mieniło i kręciło, i jakby tam było niebo — opowiadała, żywo gestykulując, jakby próbowała wzbudzić podobny zachwyt tym przedmiotem u swojego rozmówcy. Jednak nagle poczuła się bardzo nieswojo. Zacisnęła dłonie, które jeszcze przed chwilą niekontrolowanie żyły własnym życiem, i opuściła je w milczeniu.

— Z kołem i księżycem? — powtórzył Alfa, który mimo iż odszedł już kilka kroków, słysząc tę rozmowę zatrzymał się, odwrócił i wpatrywał w onieśmieloną Esther. — Co to takiego? — spytał, przenosząc spojrzenie na starca.

— Ten opis nic mi nie mówi — odparł Lirunn, przerzucając szybko wzrok to na Esther, to na Lorcana, nie będąc pewny, komu właściwie powinien teraz odpowiadać. — Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek czytał o czymś takim. A czytałem wiele — dodał ciszej, nie chcąc wyjść na chwalipiętę. — Esther, skąd pomysł, że coś takiego w ogóle istnieje?

Znów wszystkie oczy skupiły się na niej. Zrobiło jej się gorąco, czuła, że robi się cała czerwona. Miała przed samą Alfą Ognia przyznać się, że widziała ten naszyjnik podczas spotkań z Caspianem Devonem?

— Słyszałam o nim… — odpowiedziała ledwo dosłyszalnie. Nogi się pod nią uginały, miała wrażenie, że zaraz zemdleje. Błagała tylko w myślach, by nie drążyli już tego tematu, a już na pewno, broń Boże, nie pytali, od kogo to wie.

— Od kogo?

Zachwiała się. Serce waliło jak oszalałe, a z gorąca zaczęło jej być duszno. Zdrowy rozsądek, którego tak bardzo teraz potrzebowała, umył od wszystkiego ręce i przekazał całą władzę językowi. A jemu nie trzeba było dwa razy powtarzać, żeby mówił cokolwiek, byle nie prawdę.

— Od przyjaciółki. — Nabrała powietrza w usta, zszokowana tym, co właśnie powiedziała. Nie wierzyła samej sobie, że tak nieostrożnie wplątuje w swoje kłopoty innych. Modliła się, by słowo „przyjaciółka” było dla nich mniej jednoznaczne niż dla niej. Bo dla Esther jedyną osobą, która się do tej kategorii zaliczała, była Ruby. A myśl, że mogła właśnie nieodpowiedzialnie wmieszać ją w to wszystko, sprawiała, że rosła w niej panika.

— Rozumiem — westchnął w zamyśleniu Lirunn. — Obawiam się jednak, że nie potrafię ci pomóc. Może coś źle usłyszałaś?

— Tak, na pewno coś źle usłyszałam! — podchwyciła od razu Swan, żałując, że w ogóle tutaj przyszła.

Alfa skinął głową w konsternacji. Nieodkryte tematy i zagadki zawsze go fascynowały, więc i kwestia tego naszyjnika bardzo go zainteresowała. Gdy jednak okazało się, że kronikarz nie wie nic o istnieniu przedmiotu, uznał, że nic tu po nim i tym razem ostatecznie opuścił bibliotekę.

— Dziwna sprawa, Esther — powiedział po chwili starzec, znów poprawiając okulary. — Naszyjnik wydaje się być bardzo charakterystyczny, więc na pewno bym go zapamiętał. Wybacz, ale naprawdę pierwszy raz słyszę o czymś takim.

— Nic nie szkodzi, poważnie. Musiałam coś pomieszać. Zapomnij o tym, to nic ważnego — zatrajkotała pośpiesznie, siląc się na uśmiech. Domyślała się, że musiał wyglądać dość krzywo, gdy próbowała nim ukryć ogromny stres i przerażenie.

Zabawne, że ostatnio gdziekolwiek się nie pojawiła, czym prędzej chciała z tego miejsca zniknąć. Ten fakt jednak nie wzbudzał u Esther ani grama szczęścia. Zaczęła za to coraz bardziej nerwowo bawić się palcami. To czy Caspian wciąż waruje pod jej drzwiami nie miało teraz żadnego znaczenia, tak samo jak to, czy Ruby dowiedziała się już prawdy od wyroczni. Zaczęła powoli cofać się w stronę wyjścia. Chciała tylko znaleźć się w domu. Już, teraz, natychmiast.

— Ale przeszukam jeszcze bibliotekę, może coś przeoczyłem — zaoferował starzec, nie chcąc, by osoba, która zawsze tak chętnie garnęła się do pomocy kronikarzom, wyszła teraz z niczym.

— Nie, naprawdę nie musisz — zamachała przecząco rękami. Każda część jej ciała pragnęła, by ten temat został zakończony i zapomniany. Przyśpieszyła kroku. Po chwili była już poza biblioteką. Świeże, zimne powietrze uderzyło w nią jak fala. Rozluźniło mięśnie i pomogło powoli opanować emocje.

Coś ty narobiła, usłyszała w głowie rozwścieczony głos własnego sumienia, które pewnie przez długi czas nie da jej spokoju.

Info!

- pojawiają się kolejne zdjęcia bohaterów w przeznaczonej do tego zakładce

- postanowiłam, że nie chcę, by mój nick/nazwa/pseudonim blogowy był związany tylko z tą historią, więc zmieniam go na inny: Lavari

- od paru dni mam Wattpada, uczę się go i oceniam, czy posiadanie tam konta ma jakiś sens; w każdym razie moja nazwa to: Lavari