#2 - Śmierć na wesoło, czyli jak przeżyć po raz pierwszy

Swan ponownie chwyciła za klamkę, jakby ciągłe szarpanie jej miało w cudowny sposób odtworzyć drzwi. Nagle poczuła mocny ból w ręce, promieniujący z nadgarstka aż do ramienia. Drzwi gwałtownie się otworzyły, ciągnąc za sobą całą Esther, której palce zaciskały się na klamce. Nim zdążyła zareagować, została wepchnięta do łazienki.

— I po co się tak drzesz? — spytała szorstko Ruby, siadając na brzegu wanny i dopinając guziki swojej koszuli. Widoczny pośpiech przy ubieraniu potęgował nieco rozmazany makijaż. Blondynka uniosła jedną brew i skrzyżowała ręce na piersiach. Nie pierwszy raz miała przed sobą taki widok i doskonale wiedziała, co on oznacza.

— James? Ten cały w tatuażach? — Zero reakcji. W łazience dało się usłyszeć kroki dobiegające z przedpokoju.

— Pa, Esti! — Tak, to był James. Jego głosu nie dało się pomylić z żadnym innym. Nie znała go zbyt dobrze, jednak wydawał się sympatyczny i szczerze interesował się jej pracą. Ilekroć dowiedziała się czegoś nowego, przetłumaczyła jakieś ważne zapiski, on chętnie słuchał i nie nudziły go jej wywody. Widziała jak parę razy kręcił się przy Ruby. To musiało się tak skończyć. Zawsze się tak kończyło.

— Cześć! — odpowiedziała na pożegnanie, jednak w tym samym momencie trzasnęły drzwi. Nastała cisza, której pod żadnym pozorem nie wolno było przerwać. Trwała tylko walka na ukradkowe spojrzenia, by niepostrzeżenie jak najwięcej odczytać w wyrazu twarzy przeciwniczki.

Esther uparcie szukała jakichś ciepłych emocji w minie Ruby. Jednak ta, odgrodzona od świata swoimi długimi, ciemnobrązowymi włosami, zdawała się być myślami gdzie indziej.

Ruby Alvarez. Jednocześnie jej najlepsza przyjaciółka, ale i największa zagadka. Esti nie była pewna, czy ich skrajnie różne charaktery to tylko efekt przynależności do przeciwnych Żywiołów  — Ognia i Wody. Trudno uwierzyć, że mimo to mieszkają pod jednym dachem, a nawet się przyjaźnią. Ciemnowłosa przewyższała ją właściwie we wszystkim — począwszy od wzrostu, przez umiejętności i rozsądek, a na determinacji i woli walki kończąc. Zawsze zdobywała to, co chce i często lepiej nie wiedzieć, jakim sposobem i kosztem. Nie otwierała się przed ludźmi, nie ufała im i nie przywiązywała się do nikogo i niczego na stałe. Nie chciała znowu cierpieć i Esther doskonale to rozumiała. A przynajmniej tak jej się wydawało.

— Chyba już poszedł — szepnęła wreszcie Esti najciszej jak umiała. Mimo to, zgodnie z przewidywaniami, zgromił ją wzrok ciemnowłosej.

— Wiem — wycedziła Ruby przez zaciśnięte zęby i wstała. — Cokolwiek chcesz powiedzieć, milcz, bo zabiję.

Aż do późnego popołudnia atmosfera w mieszkaniu była napięta. W powietrzu ciążyła jakaś nieznana klątwa zabraniająca prowadzić rozmowy, a jeśli odpowiedzi na konieczne pytania nie można było wymruczeć lub wyrazić ruchem głowy, to pytania takowego nie zadawano. Każda z lokatorek zagłębiła się we własnym świecie, ślęcząc nad stosem papierów i odbierając machinalnie telefony.

— Jednak to nie on jest Wybawcą — zaczęła zwyczajnie Esther, udając przed samą sobą, że komunikacja dziś idzie gładko. Jej słowa zawisły w powietrzu na dłuższą chwilę.

— Do przewidzenia. To już trzeci potencjalny Wybawca w tym miesiącu. — Ku zdziwieniu blondynki odpowiedź była bardzo rozbudowana jak na milczącą Ruby. To ośmieliło ją do kontynuowania tematu.

— Nie myślisz czasami, że ta cała przepowiednia to jakaś bujda? Wczoraj całą noc ją analizowaliśmy. Znowu… — jęknęła żałośnie — i nic. Jak już mówiłam, wykluczyliśmy tylko kolejną osobę z listy pasujących.

— I lepiej dla niego. Wiesz przecież, jak skończyli jego poprzednicy.

Swan przełknęła głośno ślinę na to wspomnienie. Klany Ziemi, Powietrza i Energii są bezlitosne i chcą wyeliminować przepowiedzianego Wybawcę. Nawet tego potencjalnego. Tak dla pewności. Skoro wybraniec ten miał zaprowadzić pokój wśród Żywiołów, to zniweczyłby tym ich plany. Przecież kto chciałby się godzić i żyć w harmonii, kiedy można prowadzić autorytarne rządy i wywalczyć sobie prawo do kontroli nad wszystkimi Klanami? Dopiero sojusz między Wodą a Ogniem był światełkiem w tunelu, że ta jatka wreszcie się skończy. Konflikt między Żywiołami jeszcze nigdy nie był tak zawzięty, nic więc dziwnego, że ktokolwiek naprawdę chciał pokoju, to żywił ogromne nadzieje z przepowiedzianym Wybawcą. Część z poprzednich kandydatów na to zaszczytne miano pożegnało się już z życiem, często w dziwnych, niewyjaśnionych okolicznościach. Teraz nazwanie kogoś „Wybawcą”, jak na ironię, jest równoznaczne z wyrokiem śmierci. Mimo to Klany Wody i Ognia tak wytrwale szukają Tego Właściwego, że widzą go praktycznie w każdym.

— A co do przepowiedni — kontynuowała ze skupieniem Alvarez - to przecież sama nie tak dawno wbijałaś mi do głowy, że to pewnik i jedyna szansa na odzyskanie pokoju wśród Żywiołów. Zresztą sama widzisz, że część z tych słów już się spełnia. Nasze Klany zawarły sojusz, zgodnie z przepowiednią.

— Może i masz rację…

— Oczywiście, że mam — prychnęła, odgarniając teatralnie kosmyk włosów za siebie. — Zresztą nie tylko ta część się spełnia. „Lecz nim harmonia wszystkie Klany złączy, rozpęta się wojna o wielkim rozmiarze” — wyrecytowała Alvarez. — Właśnie, wojna. Widzisz, co się dzieje teraz w Klanach. Wszyscy skaczą sobie do gardeł. Tylko znaleźć tego Wybawcę, niech zrobi swoje i spokój.

— Tylko – powtórzyła znacząco Esther.

Zapanowała wymowna cisza sugerująca zakończenie tematu. Blondynka odetchnęła głośno, zbierając się na odwagę, by zacząć kolejny, który męczył jej ciekawski umysł już od dawna.

— A ty i James… — zawiesiła na moment, spodziewając się, że w tym momencie jej wywody zostaną przerwane. Nic takiego jednak się nie stało, co mocno zbiło ją z tropu. — Zerwaliście?

— Żeby zerwać, trzeba najpierw być razem — skwitowała Ruby. — Nie mam czasu na zabawy w poważne związki, a facet zaczął się za bardzo angażować.

— Był naprawdę fajny.

— Prawie jak Fabian, co? — rzuciła ciemnowłosa. Ostry, słowny pocisk, mający zakończyć wątek prywatnego życia Alvarez, trafił dokładnie w czuły punkt. Zabolało.

— Wiem, dlaczego tak zmieniasz facetów — zaczęła twardo urażona blondynka, której w głowie wciąż odbijało się echem  pytanie współlokatorki. — Szukasz klona Ethana.

Dosyć.

Istniały tylko dwa męskie imiona, których nie wolno było wymieniać w tym domu. A teraz użyto ich prawie jednocześnie. To nie mogło skończyć się dobrze. Ruby zerwała się z fotela jak oparzona. Esther powtórzyła tę reakcję, jednak bardziej ze strachu i gotowości do ucieczki. Nie powinna była tego mówić. Chciała przecież tylko odbić piłeczkę, a nie rzucać nożami.

— Jak śmiesz! — warknęła Alvarez. W mgnieniu oka znalazła się tuż przed blondynką, czując na sobie jej przerażony, przyśpieszony oddech. Choć obie powiedziały za dużo, tylko jedna z nich tego żałowała. Ruby z całą pewnością powtórzyłaby swoje słowa, ulepszając je nawet w dotkliwsze epitety. Esther za to nie odważyłaby się popełnić drugi raz tego błędu, gdyby tylko mogła cofnąć czas.

— Przepraszam — pisnęła Swan, odwracając głowę. Zmrużyła oczy, czując na ciele falę gorąca bijącą od przyjaciółki. Usłyszała trzask iskier wokół siebie. Nabrała powietrza w płuca i zastygła w bezruchu.

Nagle wszystko ustało.

Dziewczyna wypuściła ze świstem powietrze i otworzyła oczy. Zobaczyła, jak Ruby odchodzi powoli ze wzrokiem wbitym w podłogę. Alvarez objęła się rękoma, a długie, ciemne włosy zakryły jej twarz.

— Jak śmiesz… — powtórzyła znacznie ciszej, łamiącym się głosem.

Esther poczuła, jak ściska jej się gardło, a łzy napływają do oczu. Momentalnie przygniótł ją ciężar wyrzutów sumienia. Żałowała. I to jak.

Alvarez nie zawsze taka była. Kiedyś biło od niej przyjemne ciepło, teraz najchętniej spaliłaby wszystkich, którzy wchodzą jej w drogę. Umiała się śmiać, bawić i była pełna empatii. Nikt oprócz Esther nie rozumiał, dlaczego Nowa Ruby odgradza się od ludzi i unika okazywania uczuć. Musiała. Chciała być silna. Twarda jak głaz. To jedyny sposób, by wspomnienia nie wywoływały tak ogromnego bólu. Jak teraz.

W pokoju rozdzwoniła się komórka. Ciemnowłosa natychmiast ją pochwyciła i przeprowadziła krótką, rzeczową rozmowę. Głos miała opanowany, profesjonalny. Zawsze umiała oddzielić życie prywatne od obowiązków. Była istnym kalejdoskopem emocji, jednak to nigdy nie rzutowało na jakości jej pracy.

— Zaatakowali Targes. Idziesz czy wolisz się dalej mazgaić? — rzuciła szybko Ruby, wiążąc włosy w wysoki kucyk. Esther potrzebowała chwili, by ta informacja do niej dotarła. Otrząsnąwszy się z rozmyślań, przytaknęła energicznie. — Szykuj się, zaraz otworzą nam portal.

Parę chwil później, zgodnie z jej słowami, w pokoju rozbłysło żółto-pomarańczowe światło. Ogniste płomienie zaczęły wić się między sobą, tworząc coś na kształt owalu. Ruby uniosła ręce, przejmując nad nimi kontrolę.

— Gotowe, skacz — rozkazała. Swan skrzywiła się na widok wypełnionego ogniem portalu. Dłonie świerzbiły ją, by zalać to wszystko wodą i ulżyć samej sobie.

Dasz radę, wmawiała sobie uparcie.

Nabrała głośno powietrza, zacisnęła pięści i skoczyła. Czuła, jak błyskawicznie oplatają ją płomienie. Nie mogła użyć wody, choć domagała się tego każda część jej ciała. Temperatura wciąż rosła. Wszędobylski ogień zaciskał się na niej coraz mocniej. Płonęła. Dla Klanu Ruby uczucie to jest zastrzykiem energii, jednak dla Esther — najgorszym koszmarem. Miała wrażenie, że ta chwila ciągnie się w nieskończoność, choć w rzeczywistości trwała zaledwie kilka sekund.

Nagle poczuła, jak nogi się pod nią uginają i upada na twardą, kamienną posadzkę. Temperatura wróciła do normy, a wokół nie było nawet iskierki. Odetchnęła z ulgą. Jednak najgorsze dopiero przed nią.

— Wstawaj, Swan — usłyszała za sobą. Przejście przez ognisty portal widocznie poprawiło humor Ruby. Rola przywódczyni była dla niej stworzona, a Esther bez słowa sprzeciwu wykonała wszystkie jej kolejne komendy. Obie pobiegły korytarzem w stronę głównej sali zamku. Dotarły do rozwidlenia dróg. Nagle, słysząc kroki, przywarły plecami do kamiennych ścian i zwolniły oddech. Alvarez ruchem głowy rozkazała Esther ruszyć przodem, jednak ta zawahała się.

— Mięczak — skwitowała, wywracając oczami. Stworzyła w dłoni ognistą kulę i zdecydowanym ruchem wbiegła naprzeciw obcym.

— Ruby! — pisnęła Swan, widząc, jak ciało przyjaciółki momentalnie przelatuje obok niej. Wszystko działo się tak szybko, że blondynka zdążyła jedynie zorientować się, że coś wielkiego wyrwało się nagle z korytarza obok i skoczyło prosto na Alvarez, przygwożdżając ją do podłoża swoimi ciężkimi łapami. Ogłuszający ryk i seria ostrych, wilczych kłów nad nosem, zmroziła na moment nawet tak twardą wojowniczkę jak Ruby.

Kolejny ryk. Tym razem bardziej przypominający skowyt bólu. Odrzucona ognistym pociskiem bestia upadła parę metrów dalej, oswobadzając Alvarez. Ciemnowłosa szybkim, zwinnym ruchem stanęła na równych nogach i zerknęła na mężczyznę, który jej pomógł.

— Wynoście się stąd! — krzyknął, szykując w dłoniach kolejną kulę ognia.

Jednak niczym niezrażone wilki potraktowały to raczej jako zachętę do dalszej walki. Trafione wcześniej zwierzę szybko się otrząsnęło i wysunęło naprzód, obejmując przywództwo nad watahą. Do Ruby i Esther dobiegło kilku mężczyzn otoczonych płomieniami. Siły liczebne się wyrównały.

Niespodziewanie coś błysnęło koło ramienia Swan. I nie był to ani ogień, ani wilczy kieł. To błyskawica. Zaraz po niej pojawiły się kolejne. W różnych miejscach. Migały jak oszalałe, dezorientując wszystkich.

Nagle krzyk. I następny. Błysk. Trzask. I kolejny krzyk. Nikt z Klanu Ognia nie zdążył nawet drgnąć, gdy szalejące błyskawice niespodziewanie zmieniały się w ludzi. Zadawali cios i znikali. Swan udało się cisnąć kilku z nich wodą, czemu towarzyszyło głośne syknięcie. Trafiony upadał z hukiem na ziemię w otoczeniu dymu i iskier. Przeciwnicy dostrzegli w Esther wyraźne niebezpieczeństwo i część z nich skierowała się w jej stronę. Wraz z przeraźliwym krzykiem dziewczyny, otoczyła ją wodna bariera, której nikt z Klanu Energii nie odważył się dotknąć. Jednak nie była to przeszkoda dla wilka. W chwilę później futrzaste cielsko z pazurami celującymi w spanikowaną blondynkę przebiło się przez jej ochronną ścianę. Przykuta do ziemi, z trudem łapała oddech. Odruchowo zmieniła swoje ciało w wodną postać. Po raz kolejny dzisiaj. Wilk przeniknął przez nią i  ślizgając się na mokrym podłożu, opadł na nie niezdarnie. Swan wstała szybko i będąc parę kroków od zwierzęcia, przybrała znów ludzkie ciało.

Usłyszała szelest obok siebie. Spojrzała w tamtą stronę. Kilka kartek zostało szybko schowanych w połach czarnego płaszcza, a jego właściciel niepostrzeżenie wbiegł na schody prowadzące na wieżę. Znała te papiery, była przy ich wypełnianiu ubiegłej nocy. Musiała je odzyskać. Zostawiając trwającą walkę za sobą, rzuciła się w pościg za nieznajomym.

Odgłos kroków odbijał się wielokrotnie echem. Zdyszana podparła się na zimnej poręczy. W jednej chwili przytłoczyła ją fala myśli. Dotarło do niej, że nawet jeśli złapie tego człowieka, będzie musiała walczyć o swoją własność. Jeden na jeden. Z mężczyzną. Silnym, wyszkolonym i bezlitosnym mężczyzną. Oblała ją fala gorąca, a serce przyśpieszyło. Mimo to, ruszyła niepewnie do przodu. Drzwi były otwarte na oścież. Wytworzyła w dłoni wodną kulę, gotowa cisnąć nią w każdej chwili. Wychyliła wolno głowę.

— Akuku! — usłyszała przy uchu. Podskoczyła przerażona, tracąc kontrolę. Spanikowane, chaotyczne ruchy, przy głośnym akompaniamencie jej pisku, rzucały na oślep wodne pociski. Zawtórował jej śmiech.

— Przysłanie tutaj akurat ciebie było najlepszą z możliwych strategii — parsknął, gdy nieskoordynowane ruchy Esther przewróciły ją w końcu na ziemię. Mężczyzna nachylił się nad nią i kontynuował — Jeśli miałem pęknąć ze śmiechu, udało ci się.

Czuła na sobie jego wzrok. Niby uśmiech wciąż gościł na jego twarzy i dodawał mu nieco uroku, jednak parę lat doświadczenia wśród Klanów nauczyło ją, że nic nie stoi na przeszkodzie, by zaraz poderżnął jej gardło. Oczywiście wciąż z uśmiechem.

Śmierć na wesoło,  przeszło jej przez myśl.

Nachylił się jeszcze niżej. Najwyraźniej w ogóle się jej nie bał. A przecież też miała moc i mogła w każdej chwili jej użyć. Jednak nie użyje… Dobrze to wiedziała. On zresztą też.

Rozmyślania Esther przecięła nagle jedna myśl – ja wciąż żyję. Jej oprawca miał aż nadto czasu i możliwości, by pozbawić ją zaszczytu istnienia na co najmniej dwadzieścia sześć różnych sposobów. Jednak nie skorzystał z żadnego. Dlaczego? Czyżby obmyślał właśnie ten najokrutniejszy, dwudziesty siódmy?

Przed jej oczami nagle coś błysnęło. Szansa. Jedyna, ostatnia i przypięta do paska mężczyzny. Jakież było jego zdziwienie, gdy niespodziewanie ta strachliwa, niepozorna blondynka pochwyciła jego własny, ulubiony nóż i podstawiwszy mu haka, zamieniła ich rolami. Teraz to on leżał na ziemi, a jego niedoszła ofiara siedziała mu okrakiem na brzuchu i przyciskała ostrze do szyi.

— Grę wstępną mamy już za sobą. Może teraz się poznamy? — zasugerował mężczyzna, któremu szybko wrócił na twarz cwany uśmiech. Swan w odpowiedzi przycisnęła mu nóż bliżej skóry, zmuszając go tym ruchem do odchylenia głowy do góry.

— Oddaj papiery! — rozkazała, siląc się na jak najtwardszy ton. Tak bardzo chciała, żeby jej przeciwnik choć udawał, że boi się tak bardzo jak ona. Te zapiski były naprawdę ważne. Zawierały listę najbardziej prawdopodobnych kandydatów na Wybawcę w odniesieniu do przepowiedni. Nazwiska nie mogły trafić w niepowołane ręce. Nagle Esther przypomniała sobie, że wie, gdzie mężczyzna chował jej zgubę. Nie odrywając od niego ostrza, zaczęła wolną ręką przeszukiwać wewnętrzną stronę jego płaszcza. Odetchnęła z ulgą, czując szeleszczące kartki w swoich palcach. Mężczyzna wywrócił oczami, zupełnie nieprzejęty, że cała jego wyprawa zakończyła się niepowodzeniem.

— No to teraz zostało ci tylko mnie zabić, panno Odważna — westchnął z udawanym żalem.

— Zrobię to. Naprawdę to zrobię — podkreśliła, przypominając przeciwnikowi, że aktualnie to ona decyduje o jego życiu. Ona jest teraz górą. Dosłownie.

— Ależ oczywiście — zadrwił. — Spiszę testament, pożycz jedną kartkę — dodał, wskazując głową zapiski trzymane przez Swan. Chwilę potem wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

Blondynka czuła, jak trzęsą jej się ręce. Była bezradna jak dziecko. Równie dobrze mogłaby zaciskać w dłoni piórko — efekt byłby ten sam. Śmiech.

— No dalej — kontynuował, ostrzejszym tonem. – Zabij!

Głos uwiązł jej w gardle. Ani drgnęła. Strach zastąpiło przerażenie. Słyszała, jak szybko i głośno bije jej serce. To był ten moment.

— Zabij! — krzyknął prowokująco. Przycisnęła mu nóż do szyi, jednak natychmiast cofnęła go z powrotem, widząc kropelki krwi. — No zabij!

— Nie mogę! — pisnęła rozpaczliwie, zanosząc się płaczem. Zeskoczyła z niego i odeszła parę kroków do tyłu. To było najgłupsze z możliwych posunięć, wiedziała to bardzo dobrze. Ale teraz to nie miało znaczenia. Nie mogła. Nie jest mordercą.

— Tak myślałem — skwitował mężczyzna, stając na równe nogi. Podszedł wolno do okna i zerknął ostatni raz na blondynkę. — Jesteś na to zbyt… — uciął, szukając odpowiedniego słowa — szlachetna — wypluł pogardliwie. Nigdy nie sądziła, że to pozytywne określenie zabrzmi kiedykolwiek tak obraźliwie względem niej. Nic nie odpowiedziała. Zobaczyła, jak mężczyzna znika w błysku pioruna. Niebo jeszcze przez chwilę rozświetlała biegnąca błyskawica, aż w końcu całkiem znikła. Zapadła cisza.

Esther stała tak jeszcze chwilę, przywracając w myślach sceny sprzed ostatnich minut. Zacisnęła w dłoni dokumenty, które przysporzyły jej dziś tyle problemów. Powinny wreszcie wrócić na miejsce. Z tym postanowieniem zeszła z powrotem na dół. Układała w głowie każdy możliwy widok, jaki może tam zastać. Może walka wciąż trwa? Przez to wszystko straciła rachubę czasu.

— Esther! — Zatrzymała się na dźwięk swojego imienia. — A ty gdzie się szlajasz? Masz być zawsze w zasięgu mojego wzroku — dodała twardo Ruby.

Blondynka jedynie westchnęła w duchu. Przeszło jej przez myśl, że pewnie nawet gdyby zginęła, to usłyszałaby oburzone "Jak śmiesz umrzeć bez mojej zgody?!". Dlatego dla własnego dobra wolała nie ciągnąć tematu swojego chwilowego zniknięcia. 

Jej wzrok przykuła grupka ludzi z Klanu Ognia, którzy stali parę metrów dalej. Najwyraźniej rozmawiali o czymś ważnym, ich wyraz twarzy był co najmniej zaniepokojony. Swan wyciągnęła w ich stronę papiery. Pewnie nawet sobie nie wyobrażali, jak wiele kosztowało ją ich odzyskanie.

— Esti, skąd masz nóż?

Spojrzała zaskoczona na przyjaciółkę, a potem powędrowała za nią wzrokiem. Zorientowała się, że nieświadomie dalej zaciska w dłoni narzędzie. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, przedmiot znalazł się w rękach Ruby.

— No to świetnie… — rzuciła znacząco Alvarez. Zaciekawiona grupka podeszła do dziewczyn, zaglądając z zainteresowaniem na nóż. — Spójrz do kogo on należy.

Swan zmrużyła oczy, rozczytując wyryte na rękojeści litery. Gdy złożyła je w jedno słowo, przeniosła przerażone spojrzenie na przyjaciółkę. Momentalnie zalała ją fala gorąca.