#1 - Kawa

O czym marzą ludzie?

Wieczni domatorzy o wycieczce dookoła świata, zamknięci w sobie single o bajkowej miłości, nietknięci pracą o zarabianiu niebotycznych pieniędzy bez wysiłku, a pani McDowell z parteru o  — jej zdaniem zasłużonej — wygranej w totolotku.

A o czym marzy człowiek o godzinie 5:14 rano?

Nie marzy.

Gdyż marzenie to złożony proces wymagający skupienia i kreowania w głowie czegoś na kształt alternatywnej rzeczywistości. Jest to czynność fizycznie niemożliwa dla mózgu, który o tej porze uporczywie domaga się tylko jednego — snu. Wyłącznie. I w każdej ilości.

Więc jak nazwać osobnika, który o tak wczesnej porze w sprzeczności z potrzebami własnego organizmu, spaceruje w ciszy przez miasto? Szaleniec? Ryzykant? A może prekursor? Tymczasowo nazwijmy go Esther Swan.

Cóż więcej kryje się za tym imieniem oprócz niepojętego zamiłowania do wczesnorannych wędrówek? Z pewnością drobne ciałko, które szczelnie zasłania przed światłem burza potarganych blond włosów. Dziewczęca twarz o dziecięcych rysach uparcie przeczy wiekowi wskazywanemu przez dowód osobisty. Choć teraz, o 5:14, widoczne wory pod oczami i ślady rozmazanej mascary skutecznie dodają jej te kilka lat. To była ciężka noc. Dobrze, że…

—  Przepraszam! — piskliwy głos rozbrzmiewa nagle tuż przy jej uchu, równocześnie z chwilą, gdy jej ramię zostało gwałtownie pchnięte do przodu. Na sekundę traci równowagę, a mózg z wysiłkiem odnajduje się w sytuacji. Blondynka, podniósłszy ospałe powieki, zdążyła zobaczyć dziewczynę wybiegającą przed nią. Nieznajoma wysyłała jej w locie przepraszające spojrzenie i machała niebieskim biletem autobusowym. Soczysty kolor papierka było widać nawet daleko, gdy jego właścicielka była już tylko malutkim, ruchomym kształtem.

Jednak Swan wiedziała, że sama jest sobie winna. Gdyby była bardziej przytomna, uniknęłaby tego małego zderzenia. Przecież proponowali, że ją odwiozą – czemu się nie zgodziła? Ruby urwie jej za to głowę, to bardziej niż pewne. Jednak mimo nieuchronnego kazania od swojej współlokatorki, Esther chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim mieszkaniu. W swoim pokoju. W swoim łóżku… Dlatego odruchem bezwarunkowym w tym momencie było skrócenie sobie drogi przez park. I to tą najbardziej zapomnianą, najmniej chodzoną dróżką. Dobrze, że trasę znała na pamięć, więc spacer nie wymuszał na niej złożonych procesów myślowych i — co gorsza — orientacji w terenie, której zresztą kompletnie nie miała.

— …jeszcze tylko kawałek, naprawdę niewiele… — powtarzała jak mantrę. Odgarnęła machinalnie gałęzie zwisające nisko, tuż przed jej głową. Schyliła się lekko. Momentalnie zastygła w tej pozycji, wbijając wzrok w mały przedmiot pod swoimi stopami. Niebieski bilet.

— A kogo to moje piękne oczy widzą?

No nie, przeszło jej przez myśl, gdy niespiesznie odwracała się do tyłu. Mimo zmęczenia i wolniejszego kontaktowania ze światem zewnętrznym, głos rozpoznała bez trudu. I wiedziała, że to „przypadkowe” spotkanie nie wróży nic dobrego. Zastanawiała się tylko, co zrobiłaby na jej miejscu Ruby.

— Zgubiłeś się? — uśmiechnęła się filuternie, zmuszając swoje ciało do zamaskowania senności. Mógł łatwo wykorzystać jej zmęczenie. Mogli. Szybko zorientowała się, że otacza ją co najmniej kilku mężczyzn.

Tylko nie ziewaj, powtarzała sobie w myślach.

— Ja? — prychnął, podchodząc bliżej. — Ja już znalazłem to, czego szukam. Mam kilka pytań, a ty znasz odpowiedzi. Współpracujmy, a nikt nie ucierpi. — Głos miał tak niski i spokojny, że z powodzeniem mógłby użyczyć go w jakiejś reklamie. Opanowanie nie pasowało wręcz do wypowiadanych przez niego propozycji, nie mówiąc gróźb.

— Obawiam się, że…

— Kim jest Wybawca? — przerwał niecierpliwie, zaciskając pięści na ramionach blondynki. – Wiem, że go zidentyfikowaliście. Dane. Już. — Gdzie się podział ten spokojny głos?

Swan zmarszczyła brwi i zamilkła. Cisza ta zaczęła po chwili irytować napastnika, a że nauczono go, że informacje należy wyciągać od ludzi szybko i bez taryfy ulgowej, drobne ciało dziewczyny z impetem huknęło o drzewo. Nim blondynka osunęła się z bólem na ziemię, dwóch mężczyzn chwyciło ją mocno za ramiona i wyprostowało. Nie była to jednak przyjacielska pomoc przy utrzymaniu równowagi. To unieruchomienie uniemożliwiało jej jakiekolwiek działanie. Dziewczyna coraz bardziej żałowała, że nie umie zmrozić przeciwników spojrzeniem ani posłać im barwnej wiązanki, co zapewne zrobiłaby teraz Ruby. „To tylko stado głupich samców. Uwiedź ich, omam i pokonaj.” — w głowie niemalże słyszała cenne rady, które tak uporczywie wciskała jej do głowy współlokatorka.

Z rozmyślań wyrwało ją mocne szarpnięcie. Zniecierpliwiony napastnik niebezpiecznie zmniejszył dystans między nimi. W jednej chwili jej ręce zostały oswobodzone, jednak nie dane jej było długo cieszyć się wolnością. Zamarła, gdy na jej szyi zacisnął się silny, gorący uścisk, unoszący jej ciało parę centymetrów nad ziemię.

— Kim. Jest. Wybawca. — wycedził mężczyzna, z impetem przygwożdżając Esther do drzewa. Syknęła z bólu, jednak to ograniczony dostęp do powietrza był teraz jej największym problemem.

No dalej, Esti, jak na treningu, powtarzała sobie w myślach, wolno realizując swój plan. Podkurczyła nogi najmocniej jak to było możliwe, po czym z całą siłą wyprostowała je, kopiąc napastnika. Uderzenie było na tyle silne i niespodziewane, że mężczyzna puścił blondynkę, odskakując na krok. Od tej chwili wszystko działo się błyskawicznie. Dwóch mężczyzn stojących po jej lewej i prawej stronie, natychmiast rzuciło się na nią. Jednak nim zdążyli jej dotknąć, niespodziewane strumie wody odrzuciły ich na boki. Celne strzały, pochwaliła samą siebie Esther, zaciskając dłonie.

— Sama tego chciałaś, Swan. — usłyszała przed sobą, gdy ziemia pod jej stopami nagle się zatrzęsła. Zachwiała się na chwilę, po czym pobiegła naprzód w stronę napastnika. Jednak on tylko na to czekał. Zamachnął się i posłał w stronę zbliżającej się dziewczyny siarczysty cios, który jednak ku jego zdziwieniu trafił w próżnię. Blondynka będąc tuż przed nim momentalnie zmieniła swoje ciało w wodną postać, którą bez trudu przeniknęła przez mężczyznę, pojawiając się za nim. Przywróciwszy sobie dawny wygląd, wymierzyła w plecy zdezorientowanego napastnika silny, lodowaty strumień wody. Ten jednak okazał się niecelny. Perfekcyjny plan zniszczyło dwóch pozostałych mężczyzn, którzy otrząsnąwszy się w upadku, skupili moc na Esther. Wzbudzili z ziemi pod stopami dziewczyny ostre ciernie, które błyskawicznie pnąc się w górę, zacisnęły się na ciele blondynki, uniemożliwiając jej sprawne kontrolowanie wody. Szala zwycięstwa znów przechyliła się na stronę napastników.

Nagle w oddali rozległ się przeraźliwy krzyk. Nietrafiony w pierwotny cel strumień wody od Esther, uderzył w przypadkowe drzewo, łamiąc jedną z gałęzi. Ta, odrywając się od konaru, poleciała w dół i z trzaskiem spadła w gęste krzaki. Właśnie stamtąd dobiegał głos. Wzrok wszystkich skupił się na szeleście i płaczu dochodzącym z gęstwiny.

— Proszę… nie róbcie mi krzywdy… błagam! — zza liści zaczęła niepewnie wyłaniać się dziewczęca postać. Jej przerażone spojrzenie wskazywało, że ze swojego ukrycia zobaczyła zbyt wiele.

Ciernie oplatające ciało Esther, poluzowały swe więzy. Mężczyźni rzucali sobie wściekłe spojrzenia. Z ich ust można było wyczytać tylko jedno słowo. Bezmocna. Że też musiała się pojawić akurat w tej chwili. Wiedzieli, że w obecnej sytuacji są bezsilni. A było już tak blisko.

— Swan — warknął jeden z napastników, po czym blondynka została gwałtownie oswobodzona z pnączy. Ten scenariusz był do przewidzenia. — Załatw to. — rozkazał, wycofując się. Jednak na odchodnym odwrócił się na moment na pięcie. – Do zobaczenia.

— Ale kto to…? Jak wy…? Co to…? Ja tylko… po bilet… bo wypadł i… — łkała dziewczyna, nie umiejąc w żaden racjonalny sposób wytłumaczyć tego, co widziała. Zaciskając w pięści brudny i potargany niebieski papierek, wyrzucała sobie, że niepotrzebnie się po niego wracała. Jednak dokładnie za tę decyzję była jej teraz wdzięczna Esther.

— Spokojnie. To nic takiego. — odparła wolno Swan, której znów zaczęło się przypominać, jak bardzo jest zmęczona. Teraz jeszcze w dodatku obolała i pokłuta kolcami.

— Nic takiego?! — pisnęła dziewczyna, wciąż cała się trzęsąc. — To jest jakaś magia! Jakieś sztuczki albo…

— Nie. To nie magia — przerwała jej blondynka. — To siły Żywiołów. Woda, Ogień, Ziemia, Powietrze i Energia. Ja jestem z Klanu Wody, oni byli z Ziemi.

— Oni chcieli nas zabić! To są jacyś psychopaci! — Esther rzuciła jej pobłażliwe spojrzenie i szczerze cieszyła się, że dziewczyna trafiła na nią, a nie na Ruby Alvarez, jej współlokatorkę i najlepszą przyjaciółkę zarazem. Ona nie ma tyle cierpliwości, a już z pewnością nie wdawałaby się w, jej zdaniem, bezsensowne dyskusje i wyjaśnienia.

— Ciebie nie. Tylko mnie, więc spokojnie.

— Ale czemu? Co im takiego zrobiłaś?

— Istnieję – odparła. — To wystarczający powód, żeby mnie nienawidzić.

— Więc czemu tak nagle odeszli? Poszli po więcej tych swoich… dziwolągów strzelających wodą?

— Wodą to akurat ja strzelałam… — skrzywiła się blondynka. — Odeszli, bo musieli — widząc otwierające się już usta dziewczyny, uprzedziła odpowiedź na jej kolejne pytanie — Musieli, bo tak im nakazuje Kodeks — wywróciła oczami. — To taki zbiór zasad, których każdy Klan musi się trzymać, niezależnie czy tego chce czy nie. Jedna z zasad zabrania używania siły Żywiołów przy Bezmocnych. Gdy się pojawiłaś, musieli przestać.

— Ale ja was zobaczyłam, czyli tak jakby złamaliście regułę z tego… Kodeksu. I nic się nie stało przecież.

— Jeszcze. Za 24 godziny ja i oni stracimy moc. Chyba, że zapomnisz to, co przed chwilą widziałaś.

— Dobrze, nikomu nie powiem, obiecuję — zaoferowała szybko dziewczyna, na co Swan roześmiała się cicho.

— Masz ochotę na kawę? Jestem padnięta — nim zdążyła usłyszeć odpowiedź, zamówiła dwa pobudzające napoje i gazetę codzienną. — Zaczekaj na mnie przy ławeczce.

Dziewczyna posłusznie wykonała polecenie, układając sobie w głowie kolejny zestaw pytań. Autobus, który już dawno odjechał bez niej, przestał mieć teraz znaczenie. Rozejrzała się ukradkiem po ludziach, którzy stopniowo zaczęli wychodzić z domów. Jak wy mało wiecie o tym świecie, westchnęła z politowaniem i dumą jednocześnie. Po chwili w jej dłoni znalazł się gorący kubek z kawą. Esther przysiadła się obok i popijając swój napój, przeglądała nieśpiesznie gazetę.

— Czy ja też mogę mieć taką moc? — spytała konspiracyjnie dziewczyna po chwili milczącego przyglądania się blondynce. Swan zakrztusiła się kawą.

— Pij, pomyślimy, co da się zrobić — wyrzuciła z siebie, gdy było to wreszcie możliwe. Odchrząknęła jeszcze raz znacząco. Uradowana tą odpowiedzią dziewczyna, oparła się wygodniej na ławce i wypiła spory łyk kawy.

— Chciałabym mieć moc Ognia! To musi być super! Albo Wody, chyba fajnie jest mieć moc Wody, prawda? — Trajkoczący głos zaczynał nieco irytować.

Jeszcze tylko chwila, wytrzymaj, powtarzała sobie Swan.

— Pij — oznajmiła głośno, przewracając gazetę na kolejną stronę. Dziewczyna bezwiednie wykonała polecenie i po chwili jej kubek był już całkowicie wyczyszczony z kawy. Wyrzuciła pusty pojemnik do kosza i wróciła do blondynki. Siadając, odetchnęła głośno, szykując kolejny potok pytań.

— Jest coś o was w gazetach? — rzuciła, zaglądając w czasopismo Esther. — Dziennikarze powinni… - głos miała zmieniony, bardziej rozmyty i przedłużała sennie sylaby. Potrząsnęła głową. — Powinni o was… — podjęła kolejną próbę wypowiedzenia zdania w całości. Jej powieki zrobiły się ciężkie. Nie umiała z tym dłużej walczyć. Zamknęła oczy, a jej ciało opadło bezwładnie na oparcie ławki.

Swan spojrzała na nią kątem oka i przewróciła kolejną stronę. Wreszcie, odetchnęła z ulgą. Gdy dotarła na koniec gazety, jej śpiąca koleżanka zaczęła się wybudzać.

— Gdzie ja… — zaczęła ospale, podnosząc głowę — Mój autobus! — nagle zerwała się na równe nogi – Przepraszam, wie pani, która jest godzina? – widząc przeczący gest u Esther, przeklęła cicho pod nosem — W gazecie jest może rozkład jazdy autobusów? — nie czekając na odpowiedź, pochwyciła czasopismo w swoje ręce, przeglądając je szybko.

Tymczasem Esther wykorzystała okazję i ulotniła się. Wreszcie mogła wrócić do domu. Przed oczami miała swoje wygodne łóżko, które z pewnością stęskniło się za nią tak bardzo jak ona za nim. Wdrapała się po schodach na pierwsze piętro i opadła całym ciałem na klamkę, gotowa wejść do przedpokoju.

— Ej! — Drzwi miały jednak co do niej inne plany i zamiast współpracować, stawiały zdecydowany opór. — Zamknięte? Ruby, jesteś tam? — Blondynka zawzięcie szarpała klamkę, naprzemiennie z głośnym pukaniem.

Z mieszkania dobiegła cicha rozmowa. Ruby była w domu. Ale był tam też ktoś jeszcze. Swan zawahała się na moment. Kto normalny robi tak wczesne wizyty?, przeszło jej przez myśl.

— Ruby? — Spytała z niepokojem w głosie, przybliżając twarz do drzwi. Ponownie chwyciła za klamkę.