Frozen Dream cz.1 - Rocznica (Kraina Lodu & Strażnicy Marzeń)

Na dworze robiło się coraz zimniej. Idealnie gładkie zaspy śniegu przysypywały kolejne spadające płatki. Biel rozciągała się w każdą możliwą stronę. Tutejsza cisza i spokój była normalna o tej porze roku, bo na Biegunie wszelkie prace odbywały się teraz w Siedzibie Mikołaja. Nikt nie czuł nieodpartej potrzeby opuszczenia ciepłego miejsca, by narazić się na katar i odmrożone palce u stóp. Prawie nikt… Na jasnym śniegu pojawił się szczupły, czarny cień, który mocno kontrastował i zaburzał wręcz idealną harmonię otoczenia. Niewzruszona wszechobecnym chłodem postać nachyliła się, a po kilku sekundach powoli wstała, zaciskając w bladoszarej dłoni sporą garść śniegu. Biały puch natychmiast powędrował do niewielkiego słoiczka, który nieznajomy po chwili uniósł triumfalnie na wysokość swoich oczu. Na twarzy pojawił się cwany uśmiech. Jednak nim mężczyzna zdążył w pełni ukazać swoje uzębienie, zza jego pleców rozległo się krótkie, ale głośne ryknięcie. Natychmiast się odwrócił i ujrzał wielkiego Yeti, który najwyraźniej wcale nie był zadowolony z jego obecności. Stwór zacisnął złowrogo zęby, gotowy do ataku.

- Nie dziś, przyjacielu – zawołał szybko mężczyzna, po czym skłonił się w demonstracyjnym pożegnaniu i znikł w czarnym dymie. Yeti momentalnie rzuciło się na to miejsce, ale było już za późno. Ciemna postać zniknęła bez śladu, zostawiając futrzastego z nieskładnymi myślami, jak opisać całe zdarzenie szefowi.

- Jak to Mrok tutaj był?! – fuknął wściekle Święty Mikołaj, zaciskając w nerwach pięści na rękojeściach swoich szabli. Yeti wzruszył bezradnie ramionami i spuścił głowę. Mruknął tylko cichutko, jakby chciał przypomnieć, że to nie jego wina.

- Spokojnie, spokojnie. Nie ma czym się denerwować – pozornie opanowany ton Zębowej Wróżki nie był w stanie ostudzić złości Mikołaja. Ona sama też latała w tą i z powrotem, z niepokojem spoglądając na kilka Mleczuszek wokół niej.

- Jakby co mamy przewagę liczebną, nie odważy się zaatakować – dodał bojowo Zając, uderzając wymownie bumerangiem w otwartą łapę. Wróżka natychmiast się zatrzymała i spojrzała na niego.

- Zaatakować? – pisnęła przerażona, zakrywając dłońmi usta. Mleczuszki od razu powtórzyły ten sam gest – Przecież już załatwiliśmy tą sprawę dawno temu. Tyle lat nie było problemów.

- I dalej nie będzie – wtrącił poważnie Mikołaj. Nie miał zamiaru znów ryzykować szczęścia dzieci, zbyt wiele je to kosztowało ostatnim razem. Szybkim krokiem skierował się do kilku Yeti i elfów stojących przy ścianie. Te, na widok zbliżającego się szefa, momentalnie się wyprostowały, czekając na rozkazy. – Macie natychmiast sprawdzić, czego on tu szukał. Co zginęło, co mogło zginąć i czy coś tu zostawił. No już, na co czekacie?

Dzwoneczki na czapkach elfów zadzwoniły gwałtownie i kilkuosobowa grupa rozproszyła się. Mężczyzna westchnął ciężko.

- A co jeśli Mrok szykuje jakąś nową broń, co jeśli… - wyliczała błyskawicznie spanikowana Zębuszka.

- Poradzimy sobie – przerwał Zając. Spojrzał na nadtroskliwą Wróżkę, a potem kątem oka na Mikołaja. Oboje wyglądali jakby myślami krążyli we wspomnieniach ostatniej bitwy  – Nie z nami te numery. Dla dzieci zrobimy wszystko, mam rację? Bo jesteśmy Strażnikami. 

Łagodne promienie słońca nieśmiało wślizgiwały się przez okno komnaty. Najpierw oświetliły ozdobną zasłonę, potem idealnie czystą podłogę, szybko wdrapały się na wysokie łóżko, by potem przedrzeć się przez miękką pościel i zatrzymać centralnie na królewskim nosie. Jasnowłosa skrzywiła się i leniwie zasłoniła głowę kołdrą.

- Jeszcze pięć minut – mruknęła błagalnie, starając się wrócić myślami do przerwanego brutalnie snu.

- Elsa, Elsa, Elsaaa! – nie zdążyła nawet otworzyć ust, by zabronić wchodzenia do swojego pokoju, gdy trajkoczące tornado z dwoma warkoczami wskoczyło jej na łóżko – To już dziś, Elsa!

- Ałaa, siedzisz mi na nogach, Anka – jęknęła starsza siostra, wychylając się wolno spod pierzyny. Rozczochrane kosmyki prawie całkowicie zakryły jej twarz.

- Oj, przepraszam – odparła rezolutnie i przesunęła się nieco. – Ale to już dziiiiś! – piszczała jej ze szczęścia prosto do ucha – Właśnie teraz mija rok od kiedy zdecydowałaś na zawsze otworzyć bramy miasta. – wyjaśniała pełna dumy i zachwytu do siostry. Jednak wtem zorientowała się, że tylko ona przejawia tak widoczny entuzjazm. Zacisnęła usta w chwilowym zastanowieniu, po czym uniosła łobuzersko jedną brew. Nachyliła się cichutko nad siostrą, by mówić jej prosto do ucha – Kucharz zostawił dla ciebie resztę masy, która nie zmieściła się na torcie… - przerwała na moment, by zaraz zaczepnie zaśpiewać najważniejsze słowo – Cze-ko-la-dooo-wej!

Elsa otworzyła jedno oko, zerkając na podekscytowaną Annę. Propozycja zabrzmiała kusząco, na ustach już niemalże poczuła ten słodki smak. Podniosła się lekko w górę i podparła na łokciu.

- Czekoladowej..? – spytała wreszcie po dłuższym zastanowieniu. Uśmiech młodszej siostry wyglądał jak doklejony do jej uroczej twarzyczki, bo ani na chwilę nie znikał.

- Tak. Chodź szybko! – zawołała i pociągnęła królową za rękę, wyciągając ją tym samym gwałtownie spod miękkiej pościeli.

- Nie, czekaj! – zaprotestowała zaskoczona Elsa – Daj mi się chociaż przebrać z piżamy!

- Wyluzuj, Elsa – odparła zwyczajnie tamta i wciąż trzymając siostrę za rękę, z impetem otworzyła drzwi na korytarz – Przecież na zamku i tak jeszcze nikogo nie ma… - dodała, wychodząc z pokoju. Wtedy momentalnie wieczny uśmiech zastygł na jej twarzy, bo poczuła na sobie zdegustowany wzrok całkiem sporej grupki osób. Po ubraniach można było wywnioskować, że to ludzie majętni i wysoko postawieni - …no, oprócz nich w każdym razie.

Elsa natychmiast czmychnęła z powrotem do swojej komnaty i opierając się o drzwi, zastanawiała czy bardzo się wygłupiła. Wolała nawet nie patrzeć w lustro, jak tragicznie wygląda jej fryzura. Uderzyła dłonią w czoło.

- Ankaa..! – warknęła cicho. Była przecież królową, nie może pozwolić sobie na wpadki. Ma być wzorem kultury i etykiety, bo wszystkie oczy skierowane są na nią. Ale przy młodszej siostrze to raczej niemożliwe…

Jakąś godzinę później drzwi komnaty Elsy znów się otworzyły. Tym razem powoli. Z gracją wyłoniła się z nich jasnowłosa piękność ubrana w długą, niebieską suknię. Na jej perfekcyjnie ułożonej fryzurze połyskiwała korona. Tak, to jest wreszcie wizerunek godny królowej. Idąc w stronę sali głównej, witała mijających się z nią gości. Modliła się tylko, żeby nie pamiętali jej porannego wybryku. W końcu dotarła do swojej siostry stojącej na małym podwyższeniu. Bez słowa dołączyła do niej i oficjalnie, serdecznie powitała wszystkich przybyłych. Wyjaśniła jak ważny jest dla niej ten dzień oraz jak wiele zmieniło otwarcie bram w życiu jej i całego Arendelle. Po oklaskach i toaście skierowała się na balkon, by z niego również powitać zgromadzonych pod zamkiem poddanych. Następnie urządziła mały pokaz śnieżnych fajerwerków, które rozbłyskiwały się na niebie dzięki jej mocy. Efekt był cudowny i wszyscy patrzeli oczarowani na całe widowisko.

Radość i zabawa trwała cały dzień. Dopiero późnym wieczorem Elsa pozwoliła sobie wreszcie odpocząć i wróciła do swej komnaty. Z okna widziała, jak posiadająca niewyczerpane akumulatory energii Anna wciąż tańczy i śmieje się wśród pozostających jeszcze na dworze ludzi. Na ten widok kobieta uniosła lekko kąciki ust. Kochała swoją siostrę najmocniej na świecie, ale w głębi duszy zazdrościła jej tej beztroski i szczypty naiwności. Księżniczka mogła w pełni uwolnić swoją osobowość, nawet jeśli jej entuzjazm i optymizm przygniatał czasem innych. Natomiast królowa zawsze musi trzymać rezerwę. Oczywiście miała  teraz nieporównanie więcej wolności odkąd przestała kryć swoje moce, jednak wciąż czuła na plecach oddech odpowiedzialności, ciągłej samokontroli i zaufania jakim obdarzyli ją poddani. Jakim ona obdarzyła siebie sama. Dała sobie szansę, że da radę. Spuściła zamyślona głowę i odeszła od okna. Zdjęła powoli koronę z głowy i patrzyła przez chwilę w swoje odbicie. Westchnęła ciężko. Odstawiła ostrożnie przedmiot na komodę. Wtem usłyszała gwałtowny świst powietrza i dźwięk przypominający gniecioną kartkę papieru. Natychmiast odwróciła się w tamtą stronę. Otworzyła szerzej oczy. Na szybie okna pojawiła się piękna oszroniona mozaika. Elsa zrobiła kilka kroków w tamtą stronę.

- To ja to zrobiłam? – szepnęła, gładząc delikatnie chropowate wzorki. Skrzywiła niepewnie głowę na bok. Po chwili cofnęła się kilka kroków w tył i usiadła na łóżko. Nie zdążyła jednak wygodnie się rozsiąść, gdy nagle raptownie odskoczyła. Niechcący delikatnie otarła się o kant małego pudełeczka leżącego na pościeli. Spojrzała na nie zaciekawiona i wzięła je w dłonie. Było przyjemnie zimne. Ostrożnie otworzyła pokrywę i zajrzała do środka. Znalazła tam śliczny łańcuszek, owinięty lśniącą, oszronioną nicią z zawieszonym małym płatkiem śniegu. Jasnowłosa wzięła wisiorek i założyła go sobie na szyję. Poczuła miły chłód w miejscach, gdzie łańcuszek stykał się ze skórą. Spodobał jej się prezent. Zastanawiało ją jedynie, komu go zawdzięcza.

Mój pierwszy crossover :) Skłamałabym mówiąc, że pomysł pojawił się natychmiast po obejrzeniu Krainy Lodu i Strażników Marzeń. Do stworzenia tej fabuły musiałam się praktycznie zmuszać, jednak w tym pozytywnym znaczeniu. Chcieć to móc, jak mówią. Nie przewiduję dodawania nowych postaci, będę bazować na tych, które już są w obu filmach – dla mnie te osobowości są wystarczająco ciekawe, by zbudować na nich Fanfiction.