#4 - Jutro o 17:00, czyli jak przeżyć po raz drugi

            Harcora to nie miejsce, do którego urządza się wycieczki, planuje wakacje czy miło spędza czas z przyjaciółmi. Tam nawet za dnia człowiek czuje się nieswojo. Wielkie drzewa powyginane w nienaturalnych pozach i splątane ze sobą gałęziami rzucały nietypowe cienie na alejkę. Wszędobylski chłód w połączeniu z niepokojącą ciszą tworzyły napiętą atmosferę. Oddechy obecnych przerywały jedynie pojedyncze błyski, które niczym wyładowania elektryczne pojawiały się nagle i niespodziewanie w przypadkowych miejscach. To tutaj normalne. Nawet ptaki przestały już zwracać na to uwagę i nie płoszyły się na widok iskier.

            Jednak Esther, nieprzyzwyczajona do takiej scenerii, jako jedyna z grupy podskakiwała przy każdym błysku. Jedni patrzyli na nią pobłażliwie, innych z kolei drażniła jej płochliwość granicząca z kompletnym tchórzostwem. A takich, jak wiadomo, nie lubiano praktycznie w każdym Klanie. Jedynie zdrajcy byli bardziej tępieni niż tchórze.

            — Jesteśmy na miejscu. Mamy się spotkać w głównej sali — poinformował blondyn, idący na samym przedzie.

Oczom wszystkich ukazał się potężny, majestatyczny zamek otoczony wysokim murem z kolcami. Wszystko wskazywało na to, że jest również pod napięciem. Na wieżach stali strażnicy, uważnie obserwujący zbliżających się gości. Dali sobie nawzajem krótki sygnał, po którym brama uniosła się do góry, wpuszczając obecnych do środka. Ogrom tego wszystkiego i zabezpieczenia jakie mijali sprawiały, że każdy czuł się tu jak małe dziecko. To był pierwszy moment, w którym Esther uświadomiła sobie, że powinna była zostać w domu.

— Witam w moich skromnych progach. — Głos dochodził z góry i wszyscy zwrócili głowy w jego kierunku. Na dużym balkonie stał starszy mężczyzna o ciemnobrązowych włosach opadających lekko na czoło. Opierał obie ręce o balustradę i z uśmiechem przyglądał się swoim gościom. Zdawał się świdrować wzrokiem każdego po kolei, jakby wszystkich chciał zapamiętać w jak najdrobniejszym szczególe.

— Witamy panie Devon. Przybyliśmy zgodnie z ustaleniami — powiedział spokojnie i z szacunkiem blondyn stojący na czele grupy. Reszta skinęła lekko głowami. — Chciał pan rozmawiać z nami na temat sojuszu Klanów.

— Tak, oczywiście. Zapewniam, że nie zaprosiłem was tu na darmo — odparł mężczyzna, odgarniając z twarzy przydługie kosmyki włosów. Uniósł nieznacznie kącik ust do góry, po czym odszedł krok do tyłu. — Chłopcy — zaczął spokojnie, choć stanowczo, kręcąc przy tym wolno głową w lewo i prawo — zajmijcie się naszymi gośćmi.

Na te słowa rozległ się huk. Tuż za plecami Esther ciężka brama spadła na dół, zamykając przejście. Strażnicy zaczęli wyłaniać się zza kolumn i innych zakamarków tak, że wkrótce stanowili większość. Nowoprzybyli  podejrzliwie rozglądali się wokół siebie. Nie wyglądało to dobrze. Wkrótce wszyscy zrozumieli, po co się tu tak naprawdę znaleźli.

— No to masz swój sojusz, Swan — syknęła Ruby do ucha przyjaciółki. Mogła sobie oszczędzić to stwierdzenie, bo i bez niego blondynka stała sparaliżowana, wstrzymując oddech. Czuła, jak Alvarez chwyta dyskretnie jej dłoń i kieruje nią do paska Esti. Dziewczyna momentalnie namacała palcami rękojeść noża, który planowo miała dziś pokojowo zwrócić właścicielowi. Ciemnowłosa posłała jej jedno wymowne spojrzenie, którego tak bardzo nie chciała zobaczyć teraz Esther. Wiedziała już, że czeka ją kolejna walka, w którą zresztą mimo ostrzeżeń sama się wpakowała. Cały wzniośle brzmiący sojusz okazał się pułapką. Wzięła jeden głęboki oddech. — Padnij!

Błyskawica przemknęła nagle tuż nad ich głowami. Kto zdążył się schylić, musiał walczyć dalej. Grupa, która dotychczas trzymała się razem, rozpierzchła się w mgnieniu oka, odpierając ciosy licznych przeciwników. Esther, pamiętając z poprzedniego starcia, że można ich było przynajmniej spowolnić używając wody, natychmiast nagromadziła wokół siebie jak największe jej ilości. Uniesioną ręką kontrolowała Żywioł, a w drugiej wolnej zaciskała przywłaszczony nóż.

W całym tym zamieszaniu nawet nie zauważyła, że jeden z bardziej oddalonych przeciwników uważnie jej się przyglądał. Z każdym jej ruchem zdawał się coraz bardziej upewniać, że patrzy na odpowiednią osobę. Zwłaszcza, gdy przed oczami błysnęło mu znajome narzędzie.

Blondynka, z Wody, ma nóż Caspiana — to ona, wyliczył w myślach, po czym pewnie ruszył w jej kierunku. Zaszedł dziewczynę od tyłu i bez problemu powalił na ziemię. Nim zdążyła zareagować, zakrył jej usta dłonią, a drugą ręką mocno objął ją w pasie i wniósł do zamku. W ferworze walki nikt nie zauważył zniknięcia jednej osoby. Postawił blondynkę na ziemi dopiero, gdy znaleźli się w jednym z pokoi i uderzając jej ciałem o ścianę, przybliżył swoją twarz do jej twarzy tak blisko, że mówił niemal wprost do jej ust.

— I co teraz powiesz, laleczko? — Czuła żar bijący od mężczyzny oraz jego silne palce zaciskające się ciasno na jej nadgarstkach. Była pewna, że jeśli wyjdzie z tego cało, to długo będzie podziwiać kolorowe siniaki w miejscach tego żelaznego uścisku. — Dawno nie widziałem tak pięknej dziewczyny jak ty — mruknął, przylegając do niej całym ciałem. Swan zaczęła z trudem łapać oddech.

— Howell! Co tu się dzieje do cholery? — Uścisk momentalnie zelżał, a napastnik oddalił się nieznacznie, dzięki czemu dziewczyna mogła wreszcie wziąć łapczywy haust powietrza.

— Ja tylko…

— Wynoś się stąd! Natychmiast! — warknął znów mężczyzna o podejrzanie znajomym głosie.

Na te słowa przeciwnik Esther całkowicie się od niej odsunął i zatrzymał na niej pełnie niezadowolenia spojrzenie. Zazgrzytał wściekle zębami. Zdawał się przez chwilę wahać nad czymś. Nagle chwycił ją mocno za ramię i przekląwszy, z impetem cisnął nią na bok. Dziewczyna uderzyła głową o krawędź komody i z sykiem osunęła się na ziemię.

— Howell, kazałem ci wyjść! — krzyknął gniewnie mężczyzna, szybkim krokiem zbliżając się do napastnika blondynki. Głowę Esther rozsadzał pulsujący ból, więc jedyne co zdążyła zarejestrować z tej chwili, to że mężczyźni zmierzyli się wzrokiem, mijając się.

— Obiecałeś, że tym razem to ja będę mógł się zabawić — burknął na odchodnym napastnik, po czym zniknął zupełnie.

Otumaniona bólem Swan uniosła się lekko do pozycji siedzącej i zaciskając w dłoni nóż, próbowała dać do zrozumienia, że mimo wszystko wciąż żyje i będzie się bronić w razie potrzeby. Ze zdwojoną siłą usłyszała w głowie zbliżające się do niej kroki. Poczuła, jak ktoś z łatwością wytrąca jej narzędzie z ręki i podrzuca je tuż przed jej nosem. Dopiero teraz mogła z bliska przyjrzeć się twarzy swojego oswobodziciela. Jednak szybko uświadomiła sobie, że trafiła z deszczu pod rynnę.

Caspian Devon.

— Znowu ty? — westchnął, wywracając oczami. W sekundę potem zobaczyła, jak ostrze noża leci wprost na nią. Wstrzymała powietrze i zamknęła oczy, przeczuwając nieuniknione. Nie chciała patrzeć na kałużę krwi, w jakiej przyjdzie jej skończyć. Myślała tylko o tym, żeby nie czuć długo bólu.

Momentalnie poczuła chłód przy skroni. Zacisnęła zęby, wiedząc już, gdzie dokładnie padnie śmiertelny cios. Dudniące serce hałasowało jak oszalałe, sprawiając, że nie była w stanie złapać oddechu. Nawet tego ostatniego.

— Przytrzymaj, może nie będzie takiego guza.

Spodziewała się naprawdę wszystkiego, dosłownie. Obelg, przekleństw, śmiechu, słabych żartów czy triumfalnych monologów. Ale nie tego… Jej trzęsąca się ze strachu dłoń została przeniesiona na rękojeść noża i lekko dociśnięta na znak, że ma pozostać w takiej pozycji. Kojący chłód ostrza stykający się z jej rozgorączkowanym ciałem złagodził nieco ból w skroni.

Wszystko to docierało do niej w zwolnionym tempie. Nie wierzyła w to, co się stało. A może po prostu są to już przedśmiertne majaki? Jakim cudem ON znów darował jej życie?

— Nie myśl, że zawsze jestem taki miękki. — O nie, to była akurat ostatnia cecha o jaką by go podejrzewała. — Po prostu jesteś mi potrzebna.

I wszystko jasne, już wiesz, dlaczego wciąż żyjesz. Przygotował dla ciebie większe tortury albo użyje cię jako pionka w swym niecnym planie, przeszło przez myśl Esther.

— Mam dosyć tych ciągłych spisków i walk. Ojciec przegina. Ale nie możemy tu o tym rozmawiać — oznajmił, kierując się do wyjścia i ruchem dłoni ponaglając dziewczynę, by wstała. — Wściekłby się, gdyby się dowiedział, że dwa razy ci odpuściłem. — Potrafiła to sobie wyobrazić. Więc czemu tyle ryzykuje? — Nikt nie może wiedzieć o tym, co ci teraz powiem. Jeśli ty też chcesz naprawdę pogodzić Żywioły i naprawdę znaleźć Wybawcę — zaznaczył — przyjdź jutro o 17:00 do Mistleen, znajdę cię. Od twojej decyzji zależy życie wielu osób, pamiętaj.

Uderzyły ją jego słowa. Czy to możliwe, żeby syn tak bardzo różnił się od ojca? Nie mogła zaprzeczyć temu, że w ciągu ich dwóch krótkich spotkań okazał więcej litości i wyrozumiałości niż cały jego Klan przez wiele lat.

— A teraz leć do bramy — rozkazał, wypychając ją przed siebie. — Za piętnaście sekund ją podniosę i macie stąd wiać najszybciej jak się da — rejestrowała każde jego słowo, wciąż nie wierząc, że mówi je właśnie on. — Na co czekasz, leć!

Czy mogła mu ufać? Jaką ma pewność, że rzeczywiście ich wypuści? Tu już nie chodziło tylko o nią, ale i o kilkadziesiąt innych osób. Albo i mniej… zależy, ile z nich jeszcze żyje.

Jak w amoku biegła przed siebie. Szybko znalazła się na dziedzińcu i rozpaczliwie szukała wzrokiem jednej osoby. Z rosnącym przerażeniem przerzucała spojrzenie na kolejne twarze. Jest! Z ulgą zerwała się do biegu.

— Ruby! — krzyknęła, szarpiąc przyjaciółkę za ramię i ciągnąc ją w stronę wyjścia. Nagle usłyszała głośny chrzęst i ze zdumieniem obserwowała, jak brama rzeczywiście się podnosi. Momentalnie dołączyło do nich więcej osób, z których jeden mężczyzna, przykładając komórkę do ucha, wykrzykiwał do niej szybko:

— Otwierajcie nam portal do Targes, natychmiast!

Podczas gdy ostatni niedoszli sojusznicy znikali w portalu, dwie czujne pary oczu przyglądały im się z góry. Opierając dłonie na zimnym, kamiennym murku, dwóch mężczyzn w skupieniu czekało aż przejście się zamknie. Gdy to nastąpiło, jeden z nich uniósł kąciki ust i mruknął zadowolony, jak wtedy, gdy człowiekowi nagle przypomni się zabawna sytuacja z przeszłości. Przeczesał palcami krótkie ciemnoblond włosy i zamyśleniem zatrzymał dłoń na swoim karku.

— Mogłeś już sobie darować tę końcówkę — zaczął, kręcąc głową. Na te słowa rozmówca natychmiast obrócił się w jego stronę z pretensją.

— Ej, po prostu chciałem być bardziej wiarygodny, Cas! — odparł entuzjastycznie. Uniósł zadziornie jedną brew, nie zwracając przy tym uwagi na szalejące po jego twarzy ciemne kosmyki włosów rozwiewane przez wiatr. Wyglądał jak mały urwis, który właśnie wygrał w jakiejś grze ze starszym rodzeństwem i ku ich niezadowoleniu może sobie teraz zażyczyć czegokolwiek zechce. A on dokładnie wiedział, czego chce…

Dopiero w tym momencie oboje spojrzeli na siebie. Lata przyjaźni sprawiły, że umieli niemalże telepatycznie przekazywać sobie informacje. Tak było i tym razem. Na ich twarzach równocześnie pojawił się szeroki uśmiech.

— Byłeś — zapewnił blondyn i uniósł dłoń. Przyjaciel natychmiast przybił do niej swoją. Oboje zacisnęli ręce w krótkim, męskim uścisku. — Dzięki stary! — dodał, klepiąc ciemnowłosego po ramieniu.

— Devon — zaczął nagle, patrząc prosto w oczy Caspiana i przybierając najpoważniejszą minę jaką można sobie wyobrazić — obiecaj mi coś. Kiedy to wszystko się skończy, to naprawdę pozwolisz mi ją przelecieć.

— Dobrze, synku. Tatuś pozwala — odparł pobłażliwie blondyn, siląc się ojcowski ton. — Ale najpierw praca, potem przyjemności.

Ciemnowłosy jęknął zawiedziony i odszedł parę kroków do tyłu. Jednak po chwili zatrzymał się i zerknął przez ramię na przyjaciela.

— Jak ty takimi tekstami wyrywasz dziewczyny, to nie dziwię się, że prosisz mnie o pomoc — zakpił z wyższością.

— Howell! — warknął Cas, zrywając się do biegu w stronę ciemnowłosego. Ten, uzyskując zamierzoną reakcję, roześmiał się triumfalnie na cały głos i również ruszył przed siebie. Jednym zwinnym skokiem znalazł się na szczycie wieży, z której odbijał się na kolejne. Wiedział, że teraz przyjaciel już na pewno go nie złapie. Odwrócił się tylko na moment, by napawać się jeszcze jego miną. Tak jak przypuszczał, stał on z rękoma skrzyżowanymi na klatce piersiowej i rzucał mu wściekłe spojrzenie spod zmrużonych powiek. Wiedział jednak, że tak naprawdę złość szybko mu przejdzie, a ta chwila dołączy do długiej listy tych, które najlepsi przyjaciele przypominają sobie telepatycznie specjalnym spojrzeniem i nikt z otoczenia nie wie, o co chodzi. Jego radosny śmiech jeszcze długo niosło echo…

Powrót do Targes nie był tak triumfalny i radosny jak przypuszczano na początku. Przybyła grupa — zmniejszona o sześć osób — szybko podzieliła się na tych, którzy udali się do dowództwa zrelacjonować całe zajście i tych, którymi natychmiast zajęli się lekarze. Była również inna, jednoosobowa grupa, stojąca z boku i nie idąca w żadnym z wymienionych kierunków. Nikt nie zwrócił na nią większej uwagi. Ból głowy zelżał, a pamiętny guz nie wymagał pomocy medycznej. Esther nie chciała również przekazywać sprawozdań z nieudanego sojuszu, choć pewnie w tej kwestii miałaby najwięcej do powiedzenia. Jednak kto by jej uwierzył, że to Caspian Devon otworzył bramę, wypuszczając ich, tuż po tym, jak jej samej darował życie? Znowu zresztą. Wtedy naprawdę wysłaliby ją do lekarza, ale takiego który ubrałby ją w białe ciuszki i zamknął w pokoju bez klamek.

Nie dziękuję, postoję, przeszło jej przez myśl.

Tuż obok niej przeszło dwóch mężczyzn, których twarze wydawały jej się znajome. Oni też byli w Harcorze. Jednak zachowywali się zupełnie inaczej niż wszyscy inni, którzy stamtąd wrócili. Byli nad wyraz zadowoleni i żywo gestykulowali.

— To prawdziwy bohater! — odezwał się pierwszy. — Gdyby nie on, wszyscy byśmy tam zginęli.

— Odważny gość. Sam jeden przebił się przez strażników i otworzył nam bramę. Niezniszczalny! — zachwycał się drugi. Esther aż otworzyła usta ze zdumienia.

— Przecież to bzdura! — wypaliła zanim zdążyła ugryźć się w język. Mężczyźni natychmiast zatrzymali się wpół kroku i rzucili jej oburzone spojrzenia.

— Coś ty powiedziała? — syknął jeden, zmniejszając dystans między sobą a dziewczyną. Spoglądając na nią z góry, uniósł lekko ramiona, sprawiając, że Esther zaczęła kulić się w sobie. Przeklinała w myślach to, że nie umie siedzieć cicho, gdy powinna.

— Skąd pewność, że… — Czuła, jakby kompletnie nie panowała nad swoim językiem, który natychmiast przemieniał każdą jej myśl w słowa bez konsultacji z rozumem.

— Chłopaki, dajcie spokój — usłyszała nagle. Kątem oka zobaczyła zbliżającą się Ruby. Wstąpiła w nią nowa nadzieja, a jedyne na czym się skupiła, to aby nie powiedzieć już ani słowa. — Wszyscy mieliśmy ciężki dzień, pora odpocząć.

— Lepiej pilnuj tej swojej koleżaneczki, Ruby — warknął jeden z mężczyzn, łapiąc Swan za ramię i ostatni raz patrząc jej głęboko w oczy. — Nie potrafi docenić, że ktoś z naszego Klanu narażał się, by uratował jej tyłek.

Po tych słowach została pchnięta w ramiona Alvarez. Tego typu uwagi i ciągłe podkreślanie wyższości jednego Klanu nad inne było na porządku dziennym. Sojusz sojuszem, ale Woda z Ogniem nigdy nie będą w pełni zgodne. To sprzeczne z naturą.

— Dla własnego bezpieczeństwa, powinnaś chodzić z zaklejonymi ustami — warknęła ciemnowłosa nachylając się do ucha Esther. I miała rację. Bo prawda jest taka, że przez swoją ciekawość i wtrącanie się, dziewczyna co rusz pakowała się w kłopoty. Najczęściej to właśnie Ruby ratowała ją z takich sytuacji. — Wracamy do domu.

Nie. Wierzę. Że. To. Robię. — wydukała w myślach Esther, brodząc po łydki przez chaszcze. Nawet nie wiedziała, dokąd ma konkretnie iść. Szła po prostu przed siebie. Pochylając się przed kolejną gałęzią, wyrzucała sobie, że mogłaby właśnie siedzieć w domu i popijać herbatkę. I gdyby nie Ruby, to pewnie właśnie tak by było…

Podczas gdy parę godzin wcześniej Esti zdawała się podejmować najważniejszą decyzję życia… a przynajmniej najważniejszą decyzję tygodnia, jej przyjaciółka została wezwana na natychmiastową naradę Alf Ognia i Wody. Jednak cisza z jaką została blondynka wcale nie ułatwiała wyboru — pójść na spotkanie z Caspianem czy nie. Odkąd tylko jutro zmieniło się w dzisiaj, natłok myśli stał się nie do zniesienia. Zabawne, że Ruby, choć nie wahałaby się ani chwili nad odpowiedzią i tak podjęłaby najrozsądniejszą decyzję. Z kolei Esther męczyła się z tą sprawą już od powrotu z Targes. Wiedziała, że obie opcje są złe i ryzykowne. Cokolwiek zadecyduje, będzie tego żałować.

I żałuje. Tym bardziej, że do ostatniej chwili była pewna, że zostaje w domu i zapomina o sprawie. Jednak gdy tylko w mieszkaniu pojawiła się wracająca z narady Ruby i już od progu wezwała do siebie Esther z hasłem „Masz przerąbane, Swan”, cały plan padł. Musiała zniknąć jej z drogi i to szybko. Nawet nie wie, kiedy i za czyją zgodą jej usta oraz nogi zmówiły się przeciw rozumowi. Decyzja podejmowana i argumentowana przez wiele godzin została zmieniona w sekundę.

I tak oto wylądowała tu. W samym środku lasu Mistleen. Miejscu, do którego dostęp ma każdy Klan i bezproblemowo może przenieść się tu portalem bez niczyjej pomocy. Oficjalnie jest on własnością wszystkich Żywiołów, lecz ostatnimi czasy wyłączne prawa do niego próbują wywłaszczyć sobie stworzenia, których za żadne skarby nie chciałaby dziś spotkać. Wilki. Robią, co chcą, gdzie chcą i kiedy chcą. Nie obowiązuje ich Kodeks, bo nie należą do żadnego Żywiołu. Nie da się ich kontrolować ani przewidzieć ich działań. Idealny przeciwnik, zwłaszcza dla Esther…

— Więc jednak przyszłaś. — Cała drgnęła na dźwięk tego głosu. Zatrzymała się gwałtownie i odwróciła w stronę mężczyzny.

Dopiero teraz mogła mu się lepiej przyjrzeć. Był od niej wyższy o głowę, co wreszcie mogła dokładniej ocenić, bo przy ich poprzednich spotkaniach z reguły patrzyła na niego z poziomu podłogi. Szara koszulka opinała ciasno jego muskularne, opalone ciało, na którym zatrzymała wzrok trochę zbyt długo. W końcu spojrzała mu w oczy. Przeszedł ją dreszcz, kiedy zdała sobie sprawę, że jego ciemnobrązowe, a w tym świetle niemal czarne, tęczówki wpatrywały się w nią uważnie już dłuższą chwilę. Miał w tym spojrzeniu coś, co czyniło ją całkowicie bezbronną. Jak w hipnozie mogła robić, co tylko jej rozkaże. Ciekawe, czy wiedział, że ma nad nią taką władzę.

Dość. Musi wziąć się w garść. Nie przyszła tu się na niego gapić. A szkoda… Otrząsnęła się i uciekła od niego wzrokiem, przywracając sobie resztki rozsądku.

— Jak mnie znalazłeś? — spytała, usilnie wpatrując się w ziemię.

— Bo masz coś mojego — usłyszała w odpowiedzi. Momentalnie poczuła ciepło na swoim biodrze i nim zdążyła się zorientować, że to męska dłoń, z jej pasa został wypięty nóż. Cofnęła się o krok i spojrzała na niego zaskoczona.

— Ten nóż ma nadajnik, znajdę go wszędzie — wyjaśnił, podrzucając zręcznie narzędzie.  — Spokojnie, gdybym chciał cię zabić, zrobiłbym to już dawno — dodał. Najwyraźniej przecenił kojące znaczenie swoich słów, bo już po chwili jak gdyby nigdy nic kontynuował — Pewnie chcesz wiedzieć, po co tu jesteś. Będę się streszczał. Wiem, do czego zdolny jest mój ojciec, a szpiedzy, bezpodstawne ataki, fałszywe sojusze i pułapki, to tylko zabawa, wierz mi. Szykuje coś o wiele, wiele gorszego i jeśli nikt go nie powstrzyma, Żywioły zniszczą się nawzajem. Ucierpią też Bezmocni.

— To wbrew Kodeksowi. Bezmocni przecież…

— …są chronieni, tak? Nie przed moim ojcem. I jest tylko jeden sposób, by to zatrzymać. Wybawca.

— Niech zgadnę, mam ci go tak po prostu wydać, panie Devon? — Skąd u niej te nagłe pokłady śmiałości?

— Nie, Esther. Oboje wiemy, że Wybawca ma się wywodzić z połączonych Klanów, dążących do pokoju. A ty masz idealny dostęp do Wody i Ognia. Ja natomiast mam informacje z pierwszej ręki co do planów mojego ojca. Współpracując, zapobiegniemy wyniszczeniu się nawzajem, dopóki nie ujawni się Wybawca.

— Dlaczego akurat ja?

— Szukałem kogoś, kto nie nadaje się do walki. Kogoś niewzbudzającego podejrzeń, a jednocześnie mającego dojścia wszędzie. Celowałem w jakąś seksowną brunetkę, ale ostatecznie ty też ujdziesz.

— No wiesz! — oburzyła się, czując jak płonie rumieńcem. Dała sobie jeszcze kilka sekund na zebranie myśli. — Zdajesz sobie sprawę, o co w ogóle mnie prosisz? Mam być twoim szpiegiem.

— A ja twoim. Ryzykujemy tak samo, ale stracimy dużo więcej, jeśli będziemy biernie czekać.

— Ojciec nie zabije swojego jedynego syna, więc daruj, ale tobie i tak się upiecze. Ja natomiast już mam na głowie kontrolę i jestem pod obserwacją. Nie umrę dla ciebie — zaznaczyła, odwracając się na pięcie.

— A dla Wybawcy? — spytał. — Dla obrony swojego Klanu? Dla niewinnych Bezmocnych? — wyliczał dalej, prowokując jakąkolwiek reakcję u Esther.

I takiej też się doczekał. Dziewczyna odwróciła się nagle w jego stronę i w parę chwil znalazła się tuż przed nim. Bliżej niż chciała. Z tej odległości poczuła jednak coś więcej niż cudowny zapach jego perfum. Z jego klatki piersiowej biła dziwna, nieznana siła. Jej wzrok skupił się na małym naszyjniku złączonym z dwóch elementów. Pierwszym, najbardziej wyrazistym, było małe koło zdające się mieścić w sobie część nieba. Delikatne obłoki w kolorach błękitu, fioletu i granatu, zdobione błyszczącymi drobinkami, przesuwały się, finezyjnie zmieniając kształty i kolory. Te niezwykłe koło otaczał z lewej strony półksiężyc. Esther pierwszy raz widziała coś takiego i jako typowa sroka nie mogła oderwać wzroku od tej błyskotki. Jednak resztki rozsądku podpowiadały jej, że nie jest to zwykły naszyjnik. Skrywa w sobie moc, tylko nie wiedziała jeszcze jaką i co Caspian ma z nią wspólnego. 

— Co dokładnie planuje twój ojciec? — spytała wreszcie, brzmiąc przy tym jak wybudzona z transu. Momentalnie odwróciła wzrok i cofnęła się o krok.

— Chce zabić Wybawcę. Jeśli go nie znajdzie, wybije cały Klan Wody i Ognia — odparł rzeczowo, po czym przeczesał dłonią swoje krótkie ciemnoblond włosy.

— Nie. Nie byłby do tego zdolny — powiedziała Esther, jednak szybko dotarło do niej, że jedynie na  siłę próbuje to sobie wmówić. Nie, to za dużo na dziś. — Sam go od tego odwiedź. Na mnie nie licz.

— Naprawdę chcę pomóc — zaznaczył, jednak mówił już tylko do jej pleców. — Może to cię przekona. — Ostatni ruch, ostatnia szansa. Nie miał nic do stracenia. Jednym szybkim ruchem włożył do kieszeni jej spodni małą, żółtą karteczkę. W odpowiedzi otrzymał jedynie oburzone spojrzenie. Chwilę potem dziewczyna zniknęła za drzewami.

— No nareszcie — znudzony głos Ruby, przywitał ją już po zamknięciu drzwi mieszkania. Esther oparła się o nie, wracając na moment myślami do niecodziennego spotkania, z jakiego właśnie wróciła.

— Też za tobą tęskniłam — odparła wreszcie, odpychając się od drzwi i kierując kroki do swojego pokoju.

— Chwila, chwila. Myślisz, że jak mi uciekłaś, to ci się upiecze? — mówiąc to, chwyciła blondynkę za ramię i postawiła przed sobą. Dziewczyna westchnęła głośno. Mimo iż wcześniej właśnie tej rozmowy chciała uniknąć, teraz było jej już wszystko jedno. — O co chodziło z tą bramą? Czemu wykłócałaś się z chłopakami? Widziałaś, kto ją otworzył?

Ulżyło jej, gdy okazało się, że chodzi tylko o tą głupią bramę. Bała się, że jej przyjaciółka zacznie coś podejrzewać i to będzie tematem jej wyrzutów. Nie mogła jej przecież powiedzieć o swoich rozmowach z Caspianem. Choć w sumie… nie ma zamiaru wchodzić z nim w żadne układy, więc i poprzednie spotkania nie mają już znaczenia.

— Nie. Ale oni też tego nie widzieli — odparła.

— Nie rób sobie wrogów wśród swoich, Esti. Dobrze ci radzę. — Dopiero teraz ciemnowłosa ją puściła. Odprowadziła przyjaciółkę wzrokiem do pokoju. — Aha, jeszcze jedno. Może mnie nie być parę dni. Alfy zarządziły odwet na Energii. Nie ujdzie im to płazem.

Blondynka skinęła głową. Marzyła tylko o tym, by iść już spać. Bezwładnie opadła na łóżko, wlepiając wzrok w sufit. Pomyślała o ostatnich słowach Ruby. Choć osobiście wolałaby, żeby załatwili to bez użycia siły, widziała już, że sojusz też nie wchodził w grę. Może ten odwet zasygnalizuje Energii, że nie dadzą sobą pomiatać i też potrafią zaatakować, jeśli jest taka potrzeba. Poradzą więc sobie bez Caspiana i jego jakże szlachetnych pobudek. Nie namówi jej do swoich racji, ufa swojemu Klanowi.

Bez większego przekonania, a raczej z samej ciekawości, wyjęła z kieszeni małą karteczkę. Szybko rozłożyła ją i przeleciała wzrokiem po odręcznym piśmie. Uśmiech, który malował się na jej twarzy, kiedy zaczynała czytać, zniknął, gdy tylko dotarła do ostatniego słowa.

„Nawet nie próbujcie odwetu. Energia tylko na to czeka. To pułapka. Wszyscy zginą.”

Hej!

Przybywam znad morza, pora wrócić do szkoły (czuję jakby dopiero zaczął się wrzesień - no hej, praktyki zeżarły mi miesiąc z kalendarza!).

Rozdział jest najdłuższy z dotychczasowych i raczej nie będę już pisać na tyle stron. Tym razem może ze względu na długą przerwę wstawiam tego tasiemca ;) Wyszedł inaczej niż planowałam i nie jestem z tego zadowolona... Szedł bardzo opornie, nic się nie kleiło. Wmawiam sobie naiwnie, że każdy ma czasem taki rozdział, którego po prostu z wzajemnością nie lubi. Mam nadzieję, że kolejne wyjdą lepiej.

Dziękuję wszystkim za komentarze, witam nowe osóbki :*

W najbliższym czasie będę nadrabiać nowości u Was (a nazbierało się, nie odpoczywaliście, hehe :D), więc proszę o cierpliwość.

Trzymajcie się ciepło! :)