Frozen Dream cz.2 - Spotkanie (Kraina Lodu & Strażnicy Marzeń)

Odkąd bramy zostały otwarte, Elsa jako królowa miała znacznie więcej obowiązków. Poddani często zwracali się bezpośrednio do niej z problemami, skargami i prośbami. Starała się im pomagać na miarę swoich możliwości. Czasem zastępowała ją Anna, jednak jej metody rozwiązań były zwykle zbyt optymistyczne i nierealne. Pewnego dnia na przykład na jednej z audiencji zjawiła się kilkuosobowa grupka dzieci. Wszystkie przekrzykiwały się, jak to w szkole jest nudno i jak bolą je ręce od pisania. Młodsza siostra natychmiast zaproponowała, by zrobiły sobie tydzień wolnego od nauki i wykorzystały te dni na spacery i zabawę. Widząc nagłą euforię, w jaką wpadły dzieciaki, poczuła wielką dumę z tego, jak zaradziła problemowi. Dodatkowo każdemu z nich wręczyła na odchodnym po czekoladowym ciastku. Jednak gdy zszokowani rodzice zażądali wyjaśnień, tłumaczyć się już musiała zdezorientowana królowa, a nie beztroska królewna. Dlatego Elsa postanowiła, by Anna zastępowała ją tylko w sytuacjach wyższej konieczności, kiedy już nie ma innego wyjścia.

Dzień po rocznicy otwarcia bram, ulice Arendelle tętniły życiem. Jasnowłosa obserwowała radosny gwar z balkonu swojego zamku. To był naprawdę piękny, słoneczny poranek. Wtem usłyszała szybkie kroki za plecami. Nim zdążyła się odwrócić, do jej uszu dobiegł krzyk.

- Królowo, królowo! – wołał zdyszany mężczyzna. Nagle zatrzymał się przez Elsą i łapiąc oddech, skłonił się nisko.

- Spokojnie. Co się stało? – kobieta nieco zaniepokoiła się całą tą sytuacją, jednak wyuczona przez wiele lat maska spokoju pozwoliła jej ukryć wszelkie emocje.

- W Arendelle… Ludzie są źli. Wybacz Pani, ale powinnaś to jakoś wyjaśnić… Z pewnością miałaś powody, królowo, jednak ludzie… - tłumaczył sługa, jednak Elsa z każdym słowem rozumiała coraz mniej. Doszła do wniosku, że musi sama dowiedzieć się, o co chodzi i mijając mężczyznę, wyszła na korytarz. Wtedy momentalnie usłyszała przekrzykujące się głosy. Kilka razy padło jej imię. Chwyciła w garści swoją suknię i uniosła ją lekko do góry, by nie plątała jej się pod nogami. Przyśpieszyła kroku.

- Oh, królowo, ci ludzie… - zaczął jeden ze sług, który nieudolnie próbował zapanować nad tłumem.

- Nareszcie! Królowo, dlaczego to zrobiłaś? – przerwali natychmiast podenerwowani dorośli. Elsa spoważniała zaskoczona. – Nasze dzieci się tam bawiły. Mogła im się stać krzywda.

- I stała! – wtrącił jeden z rodziców – Mój George stracił jednego zęba, gdy się poślizgnął. Mlecznego, fakt, ale stracił – dodał, energicznie wymachując palcem wskazującym.

- Chwila. Proszę, uspokójcie się. I niech mi wreszcie ktoś powie, co tak właściwie się stało – wreszcie głos zabrała Elsa. Tłum na chwilę umilkł i po chwili wypchnął na przód niepozornego, szczupłego mężczyznę. Ten, gdy tylko złapał równowagę, poprawił okulary i spojrzał na królową.

- Jak to? Cały plac zabaw jest skuty lodem. W środku lata! Prosimy, królowo, uprzedzaj nas zanim użyjesz swej mocy – po tych słowach cała reszta zgromadzonych rodziców przytaknęła jednogłośnie. Elsa otworzyła szerzej oczy ze zdumienia.

- Ale to nie ja! Cały czas byłam w zamku. To musiał być ktoś inny… - zaczęła, lecz urwała po chwili. Zdała sobie sprawę, jak głupio to musi brzmieć w jej ustach. Niedorzeczność swoich słów widziała również na twarzach poddanych. Przecież kto inny jak nie ona mógł zamrozić ten plac zabaw? Nikt inny nie ma takiej mocy. Jasnowłosą momentalni przeszył strach. Czyżby już nie panowała nad swymi zdolnościami? Koszmar o niej jako o wiedźmie, która staje się niebezpieczeństwem dla Arendelle, powrócił w jednej chwili. Spojrzała na poddanych. Nie chciała ich skrzywdzić ani przestraszyć. – Przepraszam was… - powiedziała cicho – To się więcej nie powtórzy.

Po tych słowach chciała jak najszybciej zniknąć im z oczu. Była zdezorientowana tym wszystkim. W głowie kłębiło jej się mnóstwo pytań i wątpliwości, na które nikt nie mógł jej odpowiedzieć. Zamknęła drzwi swojej komnaty i oparła się o nie. Odetchnęła głęboko i spuściła głowę. Nagle usłyszała świst wiatru. Natychmiast się wyprostowała, rozglądając uważnie na boki. Znów ten sam dźwięk co wczoraj. Towarzyszyło temu pojawienie się oszronionych wzorków na szybie. Serce Elsy zaczęło szybciej bić, odruchowo dotknęła otrzymanego wczoraj łańcuszka. Jej wzrok przykuła zasłona poruszona przez gwałtowny podmuch wiatru. Już chciała coś powiedzieć, gdy do jej uszu dobiegł śmiech. Obejrzała się w tamtą stronę. Z cienia wyłoniła się postać młodego mężczyzny, na oko mniej więcej w jej wieku. Pierwsze co zobaczyła to jego nienaturalne śnieżnobiałe włosy i długą, obsypaną śniegiem laskę. Odsunęła się ostrożnie do tyłu, śledząc wzrokiem nieznaną postać.

- Żałuj, że nie widziałaś swojej miny! – zawołał radośnie, odwracając się w jej stronę. - Ale to nie ja! Cały czas byłam w zamku! – zawołał, przedrzeźniając z rozbawieniem jej wcześniejsze słowa. Gdy trochę się opanował, podszedł kilka kroków do oniemiałej królowej. Jednak z każdym jego posunięciem w przód, ona cofała się. – Daj spokój, Elsa!

- Kim jesteś? I skąd znasz moje imię? I co tutaj robisz? –pytała szybko. Nic nie rozumiała.

- A no tak. Gdzie moje maniery. Jestem Jack Frost– przedstawił się, unosząc jedną brew do góry. Potem jak gdyby nigdy nic podszedł do komody i nonszalancko oparł się o nią. Gdy tylko dotknął przedmiotu laską, drewno natychmiast otoczyła skorupa z lodu. Królowa otworzyła oczy ze zdumienia.

-  Czyli to ty… - wyszeptała, nie odrywając wzroku od zamrożonej komody. Po kilku sekundach pełna wyrzutów spojrzała na Jacka. Nabrała powietrza w usta – Mogła im się stać krzywda. To nie pora na śnieg i mrozy. To niebezpieczne.

- Niebezpieczne? – zaśmiał się głośno i zaczął zmierzać w jej kierunku. – Gdybyś widziała te dzieciaki. Były przeszczęśliwe! A jak wywijały na lodzie. Ten mały z piegami był prawie tak dobry jak ja – stwierdził poważnie marszcząc czoło i gestykulując na potwierdzenie swoich słów.

- Nie żartuj sobie. Ty się śmiejesz, a ja muszę się tłumaczyć za coś, czego nie zrobiłam! – powiedziała z wyrzutem Elsa, podchodząc krok do przodu. Na dłoniach momentalnie poczuła zimno, a jej moce dyskretnie zaczęły o sobie przypominać. Królowa złapała się za rękę, chcąc to powstrzymać – Jedno z dzieci straciło mleczaka, więc na pewno nie była to bezpieczna zabawa.

- Straciło mleczaka? Super! Zębuszka będzie wniebowzięta – zawołał radośnie, odbijając się na swojej lasce jak na tyczce i lądując na parapecie.

- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Ja mówię poważnie – czuła jak rośnie w niej złość i irytacja. Nie wiedzieć czemu, łańcuszek na jej szyi stawał się coraz zimniejszy.

- Wiem i właśnie dlatego cię nie słucham – wyjaśnił z uśmiechem. Elsa nabrała oburzona powietrza w usta i już chciała coś powiedzieć, gdy przerwało jej pukanie. Jasnowłosa odwróciła się szybko.

- Proszę wejść! – na te słowa drzwi otworzyły się, a sługa ten sam co wcześniej wszedł do komnaty.

- Królowo, wybacz, że przeszkadzam, jednak pewien starzec chce się koniecznie z tobą widzieć. – wyjaśnił.

- Później. Nie widzisz, że teraz mam gościa? – odparła, po czym nagle spoważniała. Nie miała pojęcia, dlaczego powiedziała to tak szorstko i niegrzecznie. Już chciała przeprosić, gdy nagle poczuła zimne ukłucie wychodzące z łańcuszka. Drgnęła zaskoczona.

- Gościa…? – spytał niepewnie sługa, rozglądając się wolno na boki. Potem zatrzymał wzrok na królowej, czekając na jakieś wyjaśnienie. Elsa odwróciła głowę w stronę Jacka, który pozornie niezainteresowany całą sytuacją, rysował coś na oszronionej szybie okna.

- Może się chociaż przywitasz, co? – ponagliła go zniecierpliwiona. Sługa jeszcze szerzej otworzył oczy i wyprostował się, nie wiedząc, co ma zrobić.

- On mnie nie widzi, Elso – odpowiedział w końcu Jack, wciąż skupiony tylko na swoim rysunku.

- Jak to? – zdziwiła się jasnowłosa, patrząc to na sługę, to na Frosta. Wyglądała jakby chciała coś powiedzieć, ale nie miała pojęcia co.

- Jaa… Ja już lepiej pójdę, królowo – zdezorientowany sługa, cofnął się w stronę drzwi i nie odwracając się, szukał dłonią klamki. Nagle zachwiał się, niezdarnie tańcząc chwilę na oblodzonej kałuży, która niespodziewanie pojawiła się pod jego stopami. Ze strony okna rozległ się cichy chichot, który słyszała jednak tylko Elsa. Mężczyzna w końcu złapał obiema rękami klamkę i trzymając się jej kurczowo, posłał jasnowłosej rozżalone spojrzenie. Nim kobieta zdążyła coś powiedzieć czy wyjaśnić, drzwi zamknęły się, a w pokoju została już tylko ona i Jack.

- Przestań, rozumiesz, przestań! To nie jest śmieszne! – rozkazała i głośno tupiąc, podeszła do rozbawionego Frosta.

- Ależ jest! I to bardzo – zaprzeczył, odwracając się w jej stronę i ukazując tym samym swój wielki, szczery uśmiech. Na ten widok krew w żyłach Elsy popłynęła jeszcze szybciej, a łańcuszek wysłał kolejne mroźne ukłucie w stronę serca. Całkowicie to zignorowała i zacisnęła wściekle pięść, wokół której pojawiła się już magiczna otoczka. Kątem oka spojrzała tylko na kryształowe wzorki na szybie. Wtem odetchnęła głośno, rozluźniając się. Przypomniała jej się oszroniona mozaika, którą widziała wczoraj.

- A więc to ty mi go dałeś…? - powiedziała cicho, chwytając swój wczorajszy prezent. Jack uniósł jedną brew.

- A co jeśli tak? – spytał zaczepnie i zeskoczył z parapetu. Oddalił się nieco od Elsy. Patrzyła na niego na wpół wściekłym, na wpół pytającym wzrokiem.

- Dlaczego on cię nie widział? – zapytała po chwili namysłu.

- Bo jest dorosły…

- Ja też jestem! – przerwała mu nagle. Jack pokręcił głową prawie że z politowaniem.

- Bo jest dorosły i we mnie nie wierzy. Dorośli tak mają. Są przerażająco poważni i nie umieją się bawić – Elsa prychnęła. Zrozumiała aluzję do siebie.

- Skąd pewność, że ja w ciebie wierzę? Przecież nawet nie wiedziałam, jak się nazywasz – odparła, krzyżując dumnie dłonie na piersiach.

- Może bardzo mocno wierzyłaś we mnie, kiedy byłaś dzieckiem. Albo po prostu… - zaczął, podchodząc do niej bliżej - …zbyt wiele nas łączy, byś potrafiła stracić wiarę we mnie.

Po tych słowach, oddalił się w stronę drzwi i nie spoglądając już ani razu na królową, po prostu wyszedł. Elsa stała jeszcze chwilę w milczeniu, po czym podeszła zamyślona do okna. Od niechcenia przyjrzała się rysunkowi, który zrobił na szybie Jack. Przedstawiał ją w dwóch odmiennych nastrojach. Po lewej była poważna, z rękoma skrzyżowanymi na piersiach, dumna i obrażona na cały świat. Po prawej natomiast uśmiech zajmował jej pół twarzy, a w rękach trzymała dużą kulę ze śniegu. Pomiędzy oboma obrazkami widniał znak zapytania. Elsa wywróciła oczami i jednym ruchem ręki zmazała całe arcydzieło.

- Głupek.

Dziś nieco mniej postaci w opowiadaniu. Następnym razem powinno być więcej :) Ah, no i proszę wybaczyć banalny tytuł, miałam totalną pustkę w głowie.A tak na marginesie. Gdyby ktoś przypadkiem zaplątał się na tego bloga, to czy mógłby mi powiedzieć, jak poprawnie się mówi w odniesieniu do Zębowej Wróżki --> Ząbek była… /Ząbek był… Bo w filmie kilka razy ją tak zdrobnili, a w sumie nie zwróciłam uwagi na ten zastanawiający mnie szczegół…