#3 - Zdrada

Devon.

To słowo na dłuższą chwilę wypełniło cały umysł Esther. Więc to był on? Nerwowo założyła kosmyk włosów za ucho. Czuła jak jej palce zaczynają żyć własnym życiem i nie mogąc znaleźć sobie miejsca, splatały się ze sobą niespokojnie.

— Więc buchnęłaś nóż samemu Alfie Klanu Energii? — spytała z niedowierzaniem Ruby. Jednak nie mogła przecież zaprzeczyć temu, co trzymała w dłoni. — Nie, ten staruch by się tu nie pofatygował. Więc mógł to być tylko jego syn — oznajmiła ciemnowłosa, po czym przeniosła przenikliwe spojrzenie na Esther. — Czy to był Caspian Devon?

— Nie wiem… możliwe — wydukała cicho. To wszystko nie miało sensu. Przysłali tu samą prawą rękę Alfy, jego własnego syna, a przecież każdy słyszał historie o jego sile, umiejętnościach, wyrachowaniu i oddaniu względem ojca. A teraz on nie tylko wróci bez niczego, ale jeszcze darował życie komuś, kto udaremnił jego wyprawę! To do niego niepodobne.

— Esther, skup się. Jeśli to rzeczywiście był on, to jakim cudem… — przeciągając każde słowo, zlustrowała Swan wzrokiem z góry do dołu — ty wciąż żyjesz i masz się dobrze? — dokończyła, niemal odczytując myśli blondynki.

— Widocznie twoje lekcje nie poszły w las. Umiem się obronić. — odparła równie niepewnie co wcześniej. Słysząc te słowa, Ruby w ostatniej chwili powstrzymała się przed parsknięciem śmiechem. Obie wiedziały, że brzmiało to co najmniej niedorzecznie i nieprawdopodobnie. Ale mając na uwadze otaczającą ich grupkę mężczyzn, Alvarez nie ciągnęła tematu, dając do zrozumienia, że tymczasowo kupuje tę wersję.

— Mamy większy problem — wtrącił jeden ze stojących obok przedstawicieli Klanu Ognia. Wszyscy spojrzeli na niego z uwagą. — Jak oni się tutaj w ogóle dostali?

Rzeczywiście, olśniło Esther, choć sądząc po minach reszty oni też pominęli wcześniej ten szczegół. Każdy Klan ma swoje główne siedziby, do których można dostać się przez portal. Jednak mogą go otworzyć jedynie osoby znajdujące się wewnątrz. Jest to swego rodzaju zabezpieczenie dające pewność, że żaden nieproszony gość nie przedostanie się na teren Żywiołu. A skoro Klan Energii bez przeszkód znalazł się w Targes, siedzibie Klanu Ognia, to wniosek nasuwał się sam.

— Mamy szpiega. — Myśl kotłująca się w umysłach wszystkich zebranych została wreszcie wypowiedziana na głos. — Ktoś stąd musiał otworzyć im portal. Nie ma innej możliwości.

— Powiadomcie wszystkich. Trzeba go odnaleźć. Natychmiast — warknął inny mężczyzna. Jego oschły i stanowczy ton skłonił wszystkich do błyskawicznych działań. Takie rzeczy nie zdarzają się tu często i są największą hańbą dla dowodzących, jeśli szpieg nie zostanie schwytany. A kary są bezwzględne.

Wyznaczonych ludzi niemal od razu podzielono na mniejsze grupy i rozesłano we wszystkie strony. Ruby również włączyła się w poszukiwania. Jedynie Esther — jako przedstawicielka Klanu Wody — była w tym wypadku nieużyteczna, gdyż nie umiała wyczuć siły ognia użytej do otworzenia portalu w Targes. A to właśnie ten ślad był głównym tropem do odszukania i pochwycenia zdrajcy. Odprowadzono ją więc do jednego z pokoi.

— Mają go — twardy głos Ruby sprawił, że Swan zerwała się z krzesła. Od paru godzin nie miała żadnych informacji na temat postępów poszukiwań, więc krótki, choć jakże wymowny, raport od przyjaciółki jeszcze bardziej pogłębił jej ciekawość.

— Kto to? — spytała natychmiast, nie mogąc już dłużej czekać. Alvarez natomiast opadła ciężko na krześle i zaciskając mocno pięści, skrzywiła twarz w pełnym nienawiści grymasie.

— Jeszcze nie wiem. Ale jak się dowiem, to… — urwała, gniewnie wypuszczając nosem powietrze. Odetchnęła kilkakrotnie, próbując opanować emocje i przywrócić sobie profesjonalny ton. Była przecież w pracy. 

Blondynka uważnie obserwowała każdy jej ruch. Tym się właśnie różniły. Ruby nigdy nie pozwoliłaby sobie na chwile słabości, braku rozwagi i opanowania, co było z kolei typowe dla Esther. Jedynie wspominanie Ethana oraz sytuacje, w której Swan była w niebezpieczeństwie sprawiały, że ciemnowłosa reagowała impulsywnie. Jeśli ktoś nigdy nie widział jej w żadnej z powyższych momentów, to z całą pewnością miał ją za głaz bez uczuć. Zimny, nieczuły głaz.

— Ruby Alvarez. — Drzwi pokoju otworzyły się nagle i stanął w nich wysoki, wyprostowany mężczyzna. Ciemnowłosa wstała, słysząc swoje imię. — Proszę ze mną.

Bez pytań wykonała polecenie i skierowała się do wyjścia. Blondynka patrzyła niepewnie na całe zajście. Co to wszystko ma znaczyć? Dostrzegła, jak mężczyzna nachyla się lekko do ucha jej przyjaciółki.

— Mam nadzieję, że masz coś na swoją obronę — powiedział cicho, po czym znów wyprostował się i zatrzymał wzrok na jasnowłosej. — Esther Swan, ciebie też to dotyczy. Idziemy.

Wzdrygnęła się, czując na sobie naglące spojrzenie wszystkich. Już otworzyła usta, by coś powiedzieć, gdy momentalnie zgromił ją wzrok Alvarez. Z trudem powstrzymując się od zadawania pytań, ruszyła za mężczyzną i Ruby. Nie rozumiała, dlaczego choć dotychczas była ignorowana, teraz nagle czegoś się od niej oczekuje. Zważywszy na napiętą atmosferę, taki zwrot nie mógł oznaczać nic dobrego.

Stosunkowo szybko cała trójka znalazła się w dużej sali. Mimo iż za oknem była już noc, wewnątrz oświetlenie ograniczono do minimum. W panującym półmroku dało się jedynie dostrzec sylwetki kilku osób stojących nieopodal.

— Już jesteśmy — oznajmił mężczyzna, który przyprowadził obie dziewczyny.

— Bardzo dobrze. Teraz zostaw nas samych — rozkazał jeden z obecnych, podchodząc bliżej. Jego polecenie spotkało się z natychmiastowym wykonaniem. Gdy tylko drzwi się zamknęły, ten sam niski mężczyzna w średnim wieku kontynuował — Jak już pewnie wiecie, w naszym Klanie był szpieg. Kara go nie ominie. Jednak niepokojące są jego zażyłe stosunki z przynajmniej jedną z was. — Po tych słowach machnął ręką. — Wprowadzić go.

Chwilę potem po pomieszczeniu rozległ się dźwięk brzęczących łańcuchów obijających się o podłoże. Dwóch rosłych strażników poganiało więźnia, popychając go do przodu tak, że omal się nie przewrócił. Nawet w panującym półmroku było widać, że kuleje. Najwyraźniej był już po przesłuchaniu. Gdy znalazł się wreszcie w odległości kilku kroków od dziewczyn, na jego posiniaczoną i zakrwawioną twarz padł snop światła. Na ten widok Esther pobladła, a nogi momentalnie się pod nią ugięły.

James.

— Jak długo byliście parą? — spytał wprost niski mężczyzna, przyglądając się uważnie Ruby. Swan wręcz czuła, jak jej przyjaciółka drgnęła na to słowo. Nigdy nie kwalifikowała tak swoich relacji z mężczyznami. Z drugiej strony ten nagły dreszcz na ciele Alvarez mogło wywołać samo pytanie wskazujące, że dużo o niej wiedzą, skoro pytają o tak prywatne sprawy.

— Dwa miesiące — odparła szybko.

Esther patrzyła na nią oniemiała, nie dostrzegając na twarzy ciemnowłosej żadnych emocji. Ona, choć widziała się z Jamesem tylko przelotnie i nie znała go zbyt dobrze, nie mogła pogodzić się z myślą, że stoi właśnie przed nią jako zdrajca. Przecież dopiero co wczoraj był u nich w mieszkaniu! Właśnie… wczoraj. Kiedy ona całą noc pracowała w Targes przy papierach, James był w tym czasie u Ruby. Przychodził za każdym razem, gdy ta była sama. Był więc zawsze pierwszy informowany, kiedy Esther wychodzi, mógł też wiedzieć po co, gdzie i na jakim etapie są poszukiwania Wybawcy. Wszystkie informacje miał na wyciągnięcie ręki i niejednokrotnie z tego korzystał. Swan przypomniała sobie, jak przy ich przelotnych spotkaniach pytał, co już mają i czy to ważne. Wtedy nie przypuszczała, że wykorzysta to przeciwko nim. Lubiła go i naprawdę szczerze mu ufała.

— …czy to wszystko? — spytał nagle mężczyzna. Esther otrząsnęła się z rozmyślań i spojrzała na obecnych. Zorientowała się, że to pytanie nie padło jednak nagle. Rozmowa trwała od paru minut, jedynie blondynka odpłynęła myślami i wyłączyła się całkowicie na rzeczywistość.

— Tak — odparła krótko ciemnowłosa.

Mimo iż Ruby nawet nie patrzyła w stronę Jamesa, z pewnością czuła na sobie jego uporczywe spojrzenie. Nie chciała patrzeć mu w oczy, mogłaby wtedy poczuć coś, co kazałoby jej współczuć lub, co gorsza, bronić zdrajcę. Teraz trzeba było odsunąć emocje na bok i rozsądnie spojrzeć na całą sytuację. James to szpieg i tylko to jest w tej chwili istotne.

Alvarez sama nie angażowała się zbytnio w ich relację, więc czuła się usprawiedliwiona, wiedząc już, że także chłopak nie miał na celu zbudowania prawdziwego związku. Oboje nie wkładali w tę więź uczuć, właściwie łączyło ich tylko łóżko. Może sądził, że jeśli bardziej zbliży się do Ruby, to wyciągnie z niej więcej informacji. Źle trafiłeś, chłopczyku, przeszło przez myśl ciemnowłosej. Właśnie tym naiwnym krokiem natychmiast się zdyskwalifikował. W jej przekonaniu poważny związek mógłby ją zdekoncentrować i osłabić, więc od razu ucinała każdą relację, która stawała się zbyt zażyła. Nie ominęło to również Jamesa. Pewnie mając na uwadze, że już nic więcej się od niej nie dowie, postanowił działać szybko. Stąd ten nagły atak na Targes.

— Swan. Jakie poufne informacje zostały mu przekazane? — dziewczyna momentalnie poczuła nieprzyjemny ucisk w brzuchu, a dłonie zaczęły jej drżeć. O co ją podejrzewają? Że niby świadomie pomagała zdrajcy?

— Ona nie ma z tym nic wspól… — urwał pojmany, gdy nagle wymierzono mu mocny cios w żebra. Skulił się lekko i przeklął pod nosem. Jeszcze nie tak dawno jego umięśniona, wytatuowana sylwetka budziła lęk i szacunek. Teraz, skuty łańcuchami i pobity, wywoływał jedynie litość i żal. Choć nie u wszystkich...

— Milcz! — warknął niski mężczyzna, po czym znów skierował wyczekujące spojrzenie na Esther.

— Praktycznie nie rozmawialiśmy. Wiem tylko tyle, że syp… — ucięła zmieszana — że spotykał się z Ruby.

— Przyznał się, że grzebał w twoim komputerze i dokumentach — zaznaczył mężczyzna, czym ściągnął na siebie zdziwione spojrzenie blondynki. Szybko przejrzała w myślach, co mógł znaleźć. Odetchnęła z ulgą, dochodząc do wniosku, że najważniejsze, poufne dane są zabezpieczone w Targes, a nie w jej prywatnym mieszkaniu.

— Nie mógł tam znaleźć nic ciekawego — odparła. — Zresztą mogę udostępnić swój sprzęt i sami ocenicie.

— Już to zrobiliśmy — stwierdził mężczyzna. Esther otworzyła usta zaskoczona.

Więc byli już moim mieszkaniu, fantastycznie, jęknęła w myślach, wyobrażając sobie bałagan jaki niewątpliwie po sobie zostawili.

— Będziemy mieli was na oku — dodał, marszcząc brwi z konsternacją. — A teraz najważniejsze — powiedział, prostując się nagle i zwracając w stronę pojmanego. Nastała chwila ciszy, dodająca powagi i znaczenia słowom, które miały zaraz paść. — Jamesie Sullivan, w imieniu całego Klanu Ognia i w zgodzie z prawami Kodeksu, które świadomie złamałeś, za zdradę i działanie na szkodę własnego ludu, skazuję cię dziś na najwyższy wymiar kary. — Ostatni raz spojrzał w oczy szpiega. — Wykonać.

Esther cała drgnęła, gdy dotarło do niej, czego właśnie jest świadkiem. Poderwała się do działania, jednak zatrzymał ją stanowczy uścisk Ruby. Zrozpaczona swoją bezsilnością, wychwyciła krótkie spojrzenie Jamesa i odczytała z jego ust ciche „przepraszam”. Łzy napłynęły jej do oczu, a palce Alvarez mocniej zacisnęły się na jej ramieniu, powstrzymując blondynkę od zrobienia czegoś nierozsądnego. Przed oczami błysnęło jej metalowe narzędzie, które sekundę potem przebiło na wskroś ciało Jamesa. Chłopak jeszcze przez chwilę utrzymywał równowagę, napinając wszystkie mięśnie, jednak szybko uleciały z niego całe siły. I życie. Opadł bezwładnie na twardą posadzkę, a mężczyzna stojący za nim, wyjął szybko zakrwawiony miecz z jego pleców.

— NIE! — pisnęła Esther, zalewając się łzami. — Co wyście zrobili?!

— Uspokój się, Swan. Zasłużył — warknęła Alvarez, przyciskając przyjaciółkę bliżej siebie i zatrzymując wszystkie jej gwałtowne ruchy. Odwróciła głowę blondynki tak, by nie patrzyła na martwe ciało.

Na niej samej widok trupów nie robił już większego wrażenia. Uodporniła się na to odkąd była świadkiem innej śmierci. Ten obraz wciąż nie daje jej spokoju we śnie, a jednocześnie przypomina jej, dlaczego odnalezienie Wybawcy i zakończenie wreszcie tych wojen, spisków jest sprawą priorytetową. Gdy podczas jednej z walk między Klanami na własne oczy widziała śmierć narzeczonego, Ethana, poprzysięgła sobie, że jego poświęcenie nie pójdzie na darmo. Bólu, jaki w tamtej chwili rozerwał ją na wskroś, nie zapomni do końca życia. Jej świat runął i do dziś go nie odbudowała. Stworzyła jedynie w umyśle iluzję normalności, wmawia sobie i otoczeniu, że pogodziła się ze stratą i idzie dalej. Spotyka się z innymi mężczyznami, by udowodnić sobie, że wciąż potrafi czuć. Jednak to na nic. Gorycz, pustka i potworny ból jaki w niej został nie pozwala na nowo posklejać strzępków jej serca. Skoro więc nie umie już kochać, z pełną determinacją skupi się na spełnieniu przepowiedni i zaprowadzeniu powszechnego pokoju wśród Żywiołów. Tak, by już nikt nigdy nie cierpiał tak jak ona.

Od czasu egzekucji Jamesa minęło już kilka dni. Przyjaciółki nie poruszały więcej jego tematu. W Klanach Wody i Ognia również przemilczano całą sprawę. Nic dziwnego, nie było się przecież czym chwalić. Swan za to nie dawała spokoju jej zdobycz po ostatnim dziwnym spotkaniu. Nie powiedziała Ruby o tym, w jakich dokładnie okolicznościach znalazła się w posiadaniu noża. Prawdopodobnie i tak by jej nie uwierzyła.

— Esti, nie zgadniesz — zaczęła energicznie Alvarez, wchodząc do pokoju. Blondynka spojrzała na nią wyczekująco. — Energia chce zawrzeć z nami sojusz.

— Jak to? — dziewczyna aż wstała na tę wieść. — Mają szpiega, atakują nas, a teraz chcą się godzić? — dodała zaskoczona. Jednak po chwili rozpromieniła się. — To świetna wiadomość!

— Esti, nie trać czujności. Póki sojusz nie zostanie zawarty, to wciąż nasz wróg — zaznaczyła poważnie ciemnowłosa, unosząc palec wskazujący do góry.

— Więc kiedy ma zostać zawarty? — dopytywała się.

— Dziś. Za parę godzin przedstawiciele Klanu Ognia i Wody mają stawić się w Harcorze, w zamku ich Alfy. Tam podejmą ostateczną decyzję. — Esther lekko drgnęła. Harcora od zawsze była dla niej synonimem wszelkiego zła, wrócenie stamtąd cało graniczyło z cudem. Siedziba żadnego innego Żywiołu nie przerażała ją tak bardzo jak ta od Klanu Energii. Choć może to tylko plotki? Jeśli sami wychodzą z inicjatywą zawarcia sojuszu, to nie mogą być aż tak straszni…

— Skoro to pokojowe spotkanie, to może oddam im przy okazji ten nóż? — spytała Swan, unosząc lekko ostre narzędzie. Ruby pokręciła głową z politowaniem.

— Mówiłam ci już dziś, jak bardzo naiwna jesteś? — westchnęła, opierając się o ścianę. — Nie wierz we wszystko, co mówią ci ludzie, mała. Przepowiednia zapowiada tylko dwa Klany, które miały zawrzeć sojusz. Ogień i Woda spełniły te słowa. Jeśli w ten nasz piękny duecik chce się wcisnąć ktoś trzeci, to coś tu śmierdzi.

— Jeżeli mamy zaprowadzić pokój, to wszelkie sojusze są mile widziane — broniła Esther. Podejrzliwość i doszukiwanie się wszędzie podstępu zaczynały ją coraz bardziej irytować w przyjaciółce.

— Jeszcze zobaczymy, kto miał rację — zaznaczyła ciemnowłosa, odpychając się od ściany. Pochwyciła z komody swój telefon i wystukała numer. — Skoro tak bardzo cię tam ciągnie, to zapraszam. Będziesz miała te swoje „sojusze” — wypluła pogardliwie, przykładając komórkę do ucha. — „Halo, witam, z tej strony Ruby Alvarez. Chciałam spytać, czy mogę zabrać do Harcory jedną przedstawicielkę Klanu Wody. Zapewniam, że jeśli mamy zawrzeć sojusz z Energią, to tylko mając ze sobą Esther Swan” — odczekała chwilę, słuchając odpowiedzi, po czym podziękowała, pożegnała się i rozłączyła. — Za trzy godziny otwierają nam portal. Nie zapomnij o tym nożu, pewnie ci się przyda.

A więc.

Najpierw drobne wyjaśnienia (staram się tłumaczyć wszystko na bieżąco, ale nie zawsze wychodzi):  

Alfa – osoba najważniejsza w każdym Klanie; taki pan i władca, wszystkim zarządza 

portal  – sposób na przemieszczanie się między siedzibami Klanów. Jeśli np. Energia chce się dostać do Ognia, to Ogień musi otworzyć im portal do siebie. Pojawia się on zawsze przed głównym wejściem do zamku Alfy. 

A teraz coś normalniejszego – dziękuję wszystkim bardzo za komentarze! Są niezwykle motywujące :) Jesteście najlepsi! <3

I jeszcze na koniec mała informacja: przez cały wrzesień będę na praktykach daleko, daleko, więc będę z opóźnieniem nadrabiać nowości na wszystkich blogach, które czytam (najprędzej w październiku). Kończę właśnie rozdział czwarty, więc ustawię go na automatyczną publikację, tak żeby pojawił się gdzieś w połowie września. 

Buziaki, kochani moi i powodzenia w nadchodzącym roku szkolnym! Damy radę – bo jak nie my, to kto? ;) 

EDIT 05.09: Piszę na szybko, bo za dwie godziny wyjeżdżam. Nie wyrobiłam się, przepraszam :( Rozdział 4 pojawi się dopiero kiedy wrócę z praktyk, a to będzie w pierwszym tygodniu października. Wtedy też nadrobię nowe rozdziały u Was.